Oerkracht … en eieren op mijn schenen.

30 maart 2019 

Toen het om me heen een beetje helder werd kwam er vanuit het niets een soort van oerkracht in me naar boven; ik moest eruit en snel ook. Adrenaline en paniek zijn blijkbaar een explosieve cocktail die je dingen laat doen die je achteraf veel beter niet had kunnen doen.

Ik duwde uit alle macht tegen het portier en toen ik het uiteindelijk open kreeg lag ik buiten, op het asfalt. Ik kroop op mijn knieën rond en was de kluts volledig kwijt; ik wist niet goed meer waar ik was en al helemaal niet wat ik moest doen. 

Uiteindelijk lag ik in de berm terwijl het helemaal stil was om me heen, mijn spijkerbroek tot op de knieën opgetrokken vanwege de enorme eieren op mijn schenen. De klep van de airbag was daar tegenaan geklapt en dat gaat met een snelheid van 300 km per seconde, niet gek dus die plekken; overigens zijn de verkleuringen nu - tweeënhalf jaar later - nog steeds zichtbaar maar ach... 

Ik zag de strakblauwe lucht en ik lag daar maar gewoon, niet in staat om ook maar iets te doen. Naast me zat iemand, geen idee wie het was en ook niet of het een man of een vrouw was, maar het was heel fijn dat er iemand voor me was. 

Het was een complete chaos geweest hoorde ik achteraf; 9 kapotte auto’s waarvan de middelste grote stevige auto’s waren en dat was puur geluk want daardoor hadden we het allemaal overleefd. Later hoorde ik dat het busje dat in aanraking kwam met mijn motorkap op die plek een kinderzitje had; dat kwam wel even binnen. Wat was ik blij dat daar geen kleine hummel zat …