De eerste schooldag, 23 augustus 2021

Vandaag is een moeilijke dag … de eerste schooldag … een dag waar ik me al een paar dagen volledig van bewust ben. Ik besprak deze dag met een heel goede vriend; eentje die ik al jarenlang ken en die volledig beseft wat er speelt, wat het met me doet.

Ik benoemde dat ik er buikpijn van had …

Buikpijn van het gemis, het rauwe verdriet, de dikke tranen met tuiten. 

Het besef dat er een onmenselijke druk op me is gelegd maar dat het zonder die druk ook niet uitgemaakt had omdat ik niet kón en (nu) niet kán werken. Het besef dat die druk niet had gehoeven omdat ik het daardoor iets makkelijker had gehad. Het besef dat míjn argument niet gold terwijl mijn werkgever datzelfde argument wél gebruikte …

 

Vandaag is ook een dag waarin ik mezelf ruimte gun; ruimte voor tranen maar ook voor mooie herinneringen, het plezier dat ik had met mijn leerlingen. Weer een stapje gezet want er is - nog maar heel kort - besef dat er tevredenheid over een dag kan bestaan, naast pijn, verdriet en hopeloze vermoeidheid. En dat is een fijn gevoel. Ik ben er nog niet, nog lang niet ... maar uiteindelijk kom ik er wel.