Zuid …

Met de vakantie in het vooruitzicht pakten we ons kleine witte huisje op wielen in, nou ja klein …. Voor ons was ie meer dan groot genoeg en zo klein was het nou ook weer niet. De heerlijke luxe van een eigen huisje, je eigen spullen en gaan en staan waar je maar wilde. 

Het inpakken op zich ging best vlot; al had dat er vooral ook mee te maken dat ik een dubbele huisraad had en alles van de caravan dus ook gewoon in de caravan bleef. De overige dingen handelde ik met hulp van een paklijst en een hele lading gele briefjes af. De paklijst stelde ik vorig jaar samen, met hulp van mijn ambulant. Daarnaast hing de verwarming vol; rijtjes vol met gele briefjes met op elk ervan één ding dat geregeld  moest worden. Minstens een maand was ik ermee bezig en echt … op de dag voor vertrek waren alle briefjes weg! 

Hoe heerlijk was toch ook het voorseizoen; geen drukte, geen toestanden, geen animatie geen schoolvakanties en dus geen kinderen - al voelde dat nog steeds wel gek, als juf.  Lege terrassen, plek genoeg en op vakantie met de grijze golf. Het was zo anders dan ik gewend was en toch was het precies wat ik nodig had, want daardoor kón ik tenminste op vakantie. 

Op de dag van vertrek gingen we vroeg, want hoe vroeger het was, hoe minder verkeer op de weg, hoe minder angst voor mij en dus hoe meer rust ook voor mijn man. Iets over de helft werd het tijd voor een stop; een stop voor koffie, een stop voor het toilet maar vooral ook een stop voor de gekke piep in de richtingaanwijzer naar rechts. Na de koffie, het toilet en de stop wilden we verder en toen … niets. Geen contact en geen sluitende achterklep, maar wel … een dashboard als een flipperkast, van alles … naar niets. 

Uiteindelijk en omdat we er zelf niet uit kwamen belden we de Pechhulp van ons favoriete automerk. Hoe blij was ik dat we nog gewoon in ons kikkerlandje waren en niet ergens in de middle of nowhere in een voor ons vreemd land. Waar er eerst nog geen sprake was van stress, was die er opeens wél toen de vriendelijke dame aan de telefoon begon over de afmetingen van de caravan … voor het geval de sleepdienst ingeschakeld zou moeten worden. Flashbacks kreeg ik … van twee jaar terug, toen onze caravan ook gerepatrieerd werd. Niet nog een keer, was het enige wat ik dacht … niet!-nog!-een!-keer!  

Uiteindelijk kwam het gelukkig niet zover; de man van pechhulp was er snel, had vrijwel meteen door wat er was en zorgde ervoor dat we nog redelijk snel - na in totaal een uur - onze weg konden vervolgen. 

Eenmaal op de camping - twee minuten voor aankomsttijd - stonden we al snel geïnstalleerd op onze plek, en wat voor een plek. Ruim, heel ruim en met een geweldig uitzicht op de boomgaard, de weilanden en het bos erachter. En dan … die heer-lij-ke rust! 

Hoewel ik logischerwijs moe was na zo’n enerverende dag viel de vermoeidheid me echt tegen, het was anders dan anders; ik lag er de eerste dagen regelmatig al echt heel erg vroeg in en sliep meer dan ik gewend was, nóg meer. Het vogelnest op mijn hoofd had eigenlijk al een aanwijzing moeten zijn want ja hoor, op dag drie werd ik ziek en niet zo’n beetje ook. 

Hoestend en proestend, slapend en zwetend kwam ik de dagen erna door. Dacht ik het ene moment dat ik er weer een beetje was, lag ik het andere moment er weer compleet af. Buiten was het 31 graden en binnen … koorts. Of zoals onze zoon toen zei … bij jullie gaat ook nooit eens iets normaal. 

In de tweede week was ik voldoende opgeknapt om weer eens wat van de omgeving te zien. Bovendien hadden we zowel naast als achter ons ontzettend leuke buren en konden we het goed met hen vinden. 

Ik genoot er zó ontzettend van; van die spontane contacten op de  camping, van de korte kletsmomentjes, van de gedeelde tips en de gezelligheid. Van de kopjes thee en de overheerlijke Limburgse vlaai … kruisbessen met slagroom en merengueschuim. Af en toe een lunch-met-meer-dan-fantastisch-uitzicht, dartelende kalfjes in de wei, roofvogels, reeën, het schreeuwen van de wasbeertjes en de vuurvliegjes.

Vuurvliegjes! Enthousiast liepen we rond middernacht samen de camping af, op zoek naar vuurvliegjes, langs het smalle weggetje, in de struiken en in de berm. Stralend en grinnikend, omdat we gewoon even twee kleuters leken, genoot ik van het moment. Magisch was het, die kleine neon-groene lichtjes, zwevend voor onze neus en onze voeten. Of zittend op de helling, gewoon, in het gras. Daar, en kijk daar … Dit was geluk, púúr geluk. 

De weken vlogen voorbij en ja, het kostte energie en niet zo’n klein beetje ook. Er waren momenten dat ik extra rust nodig had, er waren momenten dat ik me helemaal niet lekker voelde, er waren momenten van veel te druk en teveel lawaai, en er was ook dat moment dat ik volschoot van de gedachte dat we alweer moesten vertrekken; omdat de tijd voorbij gevlogen was. Hoe mooi was het dat die laatste er toch ook wel was. 

We hadden intens genoten, gelachen en veel gerust, ook vanwege het weer. Zuid-Limburg voelde als Zuid-Frankrijk. Wát een vakantie, wát een weer. Volgend jaar gingen we weer, en wat ons betrof een maand!