Les voisins …

Tijdens onze eerste en meteen ook allermooiste vakantie naar Zuid-Frankrijk ontmoetten we hen, onze buurtjes, op de camping. De klik was er en ook meteen. Zij uit Noord-Holland en wij, uit het mooie Twente. 

Nu waren alle vakanties naar Zuid-Frankrijk fijn maar deze, de eerste .. die was bijzonder. De lange reis, het nachtelijke vertrek, de strakblauwe lucht, warmer dan warm, bruiner dan bruin, de vlinder op de neus, waterfietsen op dat mooie meer  - en met tegenwind en de-tong-op-het-derde-knoopsgat terug … we keken de foto’s met kerst nog terug en het was alsof we er gisteren nog waren. Nu overigens nóg. Wát een vakantie, wát een feest, één van de mooie herinneringen van ons, van ons gezin. 

Die eerste vakantie in Zuid-Frankrijk kwam na het overlijden van pap, zus en vriendin, in het volle besef dat we vooral ook moesten genieten; van elkaar en van ons mooie gezin. De kinderen altijd wagenziek tot en met, maar wat kon ons gebeuren … verschonen misschien maar dan nog en toen … tijdens die vakantie … niet. 

Die vakantie op die berg, waar ik onze kinderen nog zag lopen, in hun pyjama en met de stokbroodjes onder hun arm. Waar we tijdens een tochtje door de omgeving, zittend op de rand van de kofferbak stokbroodjes met brie aten en genoten van alles om ons heen. Die vakantie waar we rond middernacht op 1100 meter hoogte achterovergeleund  lagen te genieten van de perseïdenzwerm aan de donkere en wolkenloze hemel. Waar we genoten van het toetje van onze buuf, dat toetje dat nu nog steeds geliefd is. 

Na die waanzinnige vakantie hielden we contact, spraken we af en gingen we telkens gewoon verder waar we gebleven waren. Inmiddels hadden we elkaar meerdere keren ontmoet, zij bij ons en wij bij hen. En hoewel onze situatie behoorlijk veranderd was, was het contact als vanouds.

En dus kwam vanzelf het moment dat we wel weer eens af wilden spreken. We vertrokken die zondagochtend op tijd en kozen een rustige, alternatieve route. Een klein stukje snelweg en verder vooral veel B. Het weer was goed, verkeer was er weinig en we schoten lekker op. 

Na pakweg een half uur gebeurde het, mijn zenuwstelsel lag door alle prikkels - lees kletsen, verkeer, langsflitsende bomen - flink overhoop waardoor ik vreselijk zat te gapen en de tranen me over de wangen liepen. Misselijk als wat en op het randje van spugen zette ik mijn tas op schoot, concentreerde ik me op mijn ademhaling en waren we samen stil. 

Overigens zette ik mijn tas niet zonder reden op schoot. Die tas op schoot zorgde voor iets zwaars en stimuleerde daardoor de prikkelverwerking met als doel stress en angst te verminderen. Het werkte altijd, ook al had ik dan nóg een tijdje nodig om weer een beetje bij te komen. 

Eenmaal over genoten we van een fantastisch gezellige dag. Zo’n dag waarop je simpelweg fijn samen kon zijn, goede gesprekken had en genoot van de vriendschap. En hoewel het energie vrát, was het een bijzonder fijne dag. 

Er waren momenten waarop ik me in mijn eentje en in stilte terug trok, momentjes waarop we samen genoten van lekkere drankjes en hapjes - in de serre en zelfs even in een rustig hoekje op een terras - en een frisse neus gingen halen. Eten, drinken, kletsen en samen zijn, meer hadden we ook niet nodig. En rust, maar dat was vooral voor mij en toch ook misschien wel voor hen, want kletsen, dat kon ik. 

Als afsluiting van de dag was het voorstel om in plaats van buiten de deur, thuis te eten, zodat ik er ook volop van kon genieten. Hoe lief en ook hoe meegedacht. En dus kookte zij voor ons. Eerlijk is eerlijk, koken … dat kon ze! 

Na een heerlijke maaltijd namen we afscheid met de belofte elkaar snel weer te ontmoeten. Tussendoor hielden we gewoon contact, met een appje of een belletje. 

Op het moment dat we in de auto stapten voelde ik een beetje spanning. Spanning, want we moesten nog een eind terug, over de snelweg die op dat tijdstip donker, vol én nat was. Er gebeurde voor mij te veel; de tegenliggers leken van alle kanten te komen, het flitste en draaide en ik werd er misselijk van. Op mijn lippen bijtend en met mijn handen onder mijn benen probeerde ik rustig en diep te ademen, best nog een uitdaging .. het met je mond dicht. 

Hoe dichter bij huis, hoe rustiger het werd. Minder verkeer, minder licht en minder stress, hoe fijn was het om gewoon in Twente te wonen. 

De week erna lag ik er volledig af en had ik extra rust nodig. Dat wist ik natuurlijk van tevoren en het was een keuze, een heel bewuste keuze, gewoon omdat ik van sociale contacten ook een enorme, mentale oppepper kreeg.