Parels!

 Zoals een oude legende vertelde, stonden parels voor tranen, sterker nog … voor élke traan stond er een parel. 

Ik was nog maar een kleine spring in het veld met een enorme bos krullen toen er bij ons thuis een rood fluwelen doosje kwam. In dat doosje, op de glanzende, lelijk witte zijde, een parelsnoer. Hoewel ik - ekstertje als ik was - echt wel zag dat de parels een heel mooie glans hadden, zeiden ze me niet zoveel en vond ik vooral ook de buitenkant van het doosje heel erg mooi. 

Niet gek ook natuurlijk, want wat wist een kleine meid nou ook van de symboliek van parels. Parels stonden voor mij gelijk aan oudere dames, aan oma, en dus aan klassiek, ingetogen en de koningin, al kwam dat op die leeftijd niet eens in me op. 

Ook later had ik niet zoveel met parels, had ik niet de wens zelf een parelsnoer te hebben, en wilde ik ook geen ring met een knoeperd van een parel erop. Aan mijn oorbellen hingen dan wel een paar pareltjes inmiddels, maar dat was meer omdat ik de ringetjes al had en de kleur van deze bedels precies was wat ik zocht, dan dat het een parel was … en dan een nepperd ook nog. 

En toch ben ik parels de afgelopen jaren echt en intens gaan waarderen, ze stonden immers bekend om hun bijzonder mooie kenmerken als glans, grootte en perfectie. 

Eén van de parels was het uitstapje met een lieve vriendin. Enthousiast had ik verteld over het keramiek atelier en hoe leuk het was daar rond te snuffelen en te genieten van al dat moois. Spontaan ontstond het idee samen op pad te gaan; zij, omdat ze er nog nooit geweest was, ik omdat ik nog wel een keer wilde, en samen omdat het heel erg fijn was om weer eens een keer iets samen te doen. 

Ik paste mijn planning erop aan, zorgde voor de nodige rust van tevoren en toen het zover was had ik zin, heel veel zin in dit uitstapje en ik niet alleen. 

Het werd een prachtige dag, kletsend en genietend, wikkend en wegend bij het keramiek - lees … keuzestress - want er was zovéél leuk. 

Ondertussen werd er nog even snel een telefoontje naar huis gepleegd of manlief de sokkels voor de door ons aangeschafte bollen zelf kon maken, en dan ook meteen voor mij. 

Spontaan als ze was kletste ze vervolgens nog even twee paar gedroogde berenklauwbollen los, één voor haar en één voor mij, wat tot gevolg had dat het atelier leeg en de auto nagenoeg vol was. Nagenoeg, want er was nog net een beetje ruimte voor de fleurige bakken éénjarig goed die we bij de hobbykweker om de hoek  nog op de kop tikten. 

Natuurlijk was ik moe, maar drijvend op de adrenaline en mijn wilskracht sloten we de middag af met een heerlijke lunch op een vrijwel leeg terras. Hoe fijn een vriendschap dan ook was bewees deze dag maar weer.

Nagenietend van de fijne dag reden we terug waarbij ik merkte dat er ook daar nog eens rekening gehouden werd met de stress die ik ervan kreeg. Ik maakte er een opmerking over, benoemde dat het rijden zo fijn ging waarop ze antwoordde … ik doe ook heel erg mijn best en dat, dat was me meer dan duidelijk en ik benoemde het ook. 

En als ik dan naar die eigenschappen keek … glans, grootte en perfectie kon ik rustig zeggen dat de glans er was, de grootte helemaal niet belangrijk was  - klein was misschien nog wel veel mooier - en zulke momenten altijd perfect waren, meer dan perfect. 

Dit was er dus weer eentje, een pareltje voor aan mijn snoer, een mooi moment, een warme vriendschap, en iemand waar je van hield. 

Inmiddels had ik een ketting vol …