Missen mag … juli 2019

Van een collega kreeg ik een tissuebox, zo’n grijze, betonlook stenen ‘doos’ met een hartvormige opening. Om de doos een touwtje met daaraan bungelend … een hartje. Dat past bij mij, ik héb iets met hartjes, altijd al gehad. Vraag me niet waarom; ze doen iets met me dat ik niet goed uit kan leggen. 

Nooit dacht ik na over de symboliek in dit cadeau; de doos staat gewoon mooi te zijn op mijn creatieve plek, de plek waar ik mijn ontspanning vind. 

En opeens waren ze daar weer, de tranen. Steeds weer zijn ze er: Op gekke momenten, op gekke plaatsen, op momenten dat je ze helemaal niet kunt gebruiken (alsof je dat ooit wel kunt) of op momenten dat je denkt …. Niet nu, alwéér?? 

Weet je hoe het is als je je niet meer hetzelfde voelt, als je eigenlijk niet precies weet hoe het dan wél voelde maar dat je beseft dat het nu anders is, heel anders. Nooit meer écht fit, soms zo futloos en op een beter moment eigenlijk ook nutteloos. 

En dan ook nog de acceptatie, die is nog ver te zoeken, heel erg ver … al maak ik kleine stapjes. Piepklein maar toch, het zijn wél stapjes. 

Stapjes in het verwerken, het verdriet om wat niet meer is. Ik merk dat ik het vaak nog wegdruk, ik wil niet denken aan mijn prachtige werk dat ik zo mis…ik kan niet langs mijn school fietsen zonder emotioneel te worden, ik kan er zelfs niet eens aan denken … ik mis het … ik mis de kids, die lieve koters waar ik alles voor deed … ik mis ook de voldoening, het gevoel dat je meetelt in de maatschappij, het gevoel dat je je steentje bijdraagt. 

Ik kom ze soms nog tegen, de kids uit het laatste groepje dat ik had; hartverscheurend en hartverwarmend tegelijk. Ik zwaai naar ze en ze zwaaien terug, ik ga met ze in gesprek en ze kletsen nog net als toen. We halen herinneringen op en het contact is nog net zo warm en fijn als toen .. in mijn eigen groepje vijf. Als ze dan vertellen dat ze me missen, dat het zo leuk was in de groep en dat ze willen dat ik terug kom … dan raakt me dat enorm. Nu doet het nog ongelooflijk veel pijn maar ooit … ooit is dit een herinnering aan een geweldige tijd. En dat heeft tijd nodig.

Hoe raak is dan ook de tekst op de tissuebox: ‘missen mag’. 

Want missen, dat doe je met je gevoel. Missen … dat komt recht uit mijn met liefde gevulde hart … ❤️