Een week van uitersten, 8 juli 2021

Een week van uitersten … 

van heel heftig en emotioneel naar heel warm en betrokken … en ook steeds emotioneel. 

Het was al een hele tijd geleden dat ik plasma had gegeven. Toen ik dan ook een telefoontje kreeg met de vraag of ik zou willen geven omdat ze het plasma van mijn bloedgroep zo nodig hadden, ging ik. 

Ontspannen lag ik in de stoel, arm gestrekt, naald niet gevoeld - dat dácht ik zelfs nog - oordoppen in en een lekker kopje thee erbij; zo kwam ik dat halve uurtje wel door. Het alarm van het apparaat was de voorbode van de ellende die zou volgen dat weekend. Eenmaal weer thuis ging ik tot drie keer toe bijna van mijn pinnetje, was mijn bloeddruk veel te laag en mijn hartslag veel te hoog. Als klap op de vuurpijl besloot mijn hele arm één groot hematoom te worden … alle kleuren van de regenboog. 

Vervolgens werd ik - in dezelfde week - uit uit het bevolkingsonderzoek gepikt … verdenking borstkanker … Toen de huisarts belde wist ik al genoeg en ik flapte eruit ‘Ja joh, dat kan er ook nog wel bij, tis nog niet genoeg…!’ Ik was me ervan bewust dat dat niet erg netjes was … 

Gelukkig kon ik snel voor onderzoek terecht. De radioloog was een schat van een man die zijn uiterste best deed mij zo snel mogelijk (dezelfde ochtend) uitslagen te geven en me gerust te stellen … en dat lukte … alles goed! Doordat ik een paar dagen flink in de stress had gezeten liep mijn emmertje flink over; ik had bijna voortdurend watten in mijn hoofd, was vermoeid tot verder dan mijn tenen en was totaal overprikkeld. 

De dag erna had ik nog een afspraak met de huisarts want dat hematoom zat er natuurlijk ook nog steeds. Toen ik zat nam het gesprek plots een heel andere wending, eentje die ik niet aan had zien komen. Hij vroeg …’ hoe is het écht met je?’ Ik denk dat mijn ongenuanceerde antwoord eerder die week een trigger voor hem was. Alleen al die geïnteresseerde vraag zorgde ervoor dat ik brak, niet een beetje maar helemaal en dwars doormidden. Na een goed en warm gesprek waarin hij aandacht had voor mij als persoon, mijn gezin, de moeilijk situatie … dacht ik … wauw! Wat ben ik blij met mijn huisarts die het gesprek aangaat, die naar me luistert, die aangeeft dat de deur áltijd open staat als ik hem nodig heb … 

Ik ging met tranen in mijn ogen naar huis; wat er door me heen ging valt met geen pen te beschrijven, eindelijk een arts die de tijd nam en me als mens in plaats van casus behandelde. Een beetje erkenning, het deed me zo goed. Natuurlijk is het gek om je huisarts te knuffelen, maar dat was wel wat ik daar, op dat moment eigenlijk graag even had willen doen. 

Oh ja en die plasma … voorlopig zorg ik eerst maar even voor mezelf. 😉