HoHoHo!

Eén van de meest bekende kreten was het, het HoHoHo van de kerstman.

Deze uitroep paste bij bij de maand waarin we alweer waren aanbeland, December! Hoewel December ook gewoon maar een maand was, de laatste van een jaar dat werkelijk alweer voorbijgevlogen was, was 

December ook bijzonder. December was speciaal en stond gelijk aan een maand vol warmte en liefde … knus, gezellig en sfeervol. HoHoHo … 

Maar … als je het omdraaide stond er ‘OhOhOh’ en dat was wat December voor mij ook zo was. Het was een intense, vermoeiende maand, de meest pittige maand van het jaar. Een maand bomvol prikkels in de vorm van lichtjes, geschitter, geknal en gefluit.  

December leek ook elk jaar vroeger te beginnen; eind oktober verscheen de eerste feestverlichting en hoe verder richting Kerst, hoe erger het werd. Waar de één koos voor een subtiele verlichting, sloeg een ander compleet door, en werd het een totale kakofonie van meerdere kleuren, maten en vormen, en dat alles in één tuin. Knipperend, flikkerend en schreeuwerig … hoofdpijn kreeg ik er van en dat niet alleen. 

Het waren zoveel prikkels dat mijn lichaam heftig reageerde; het suiste voortdurend in mijn hoofd, slapen deed ik nauwelijks en als ik het al deed was ik er voor mijn gevoel voortdurend bij of zaagde ik - volgens mijn man - alle kerstbomen in de omgeving om. Doodmoe werd ik ervan en dat was zichtbaar ook. Donkere schaduwen onder mijn ogen en er waren momenten dat ik mijn ene been nauwelijks nog voor het andere kreeg. 

December was ook letterlijk meteen de meest donkere maand en dat ‘donkere’ zorgde er bovendien voor dat lantaarns, koplampen en feestverlichting schitterden op het wegdek waardoor ik - tegen de tijd dat het donker werd - niet goed meer in kon schatten of ik nou kon oversteken of niet, waar de stoeprand was of de bocht, die ik al bijna een keer miste … 

En toch … ik wilde ook warm, knus, gezellig samen en lief, dat waar December zo uitermate geschikt voor was. Samen met mijn dochter flanste ik een kerstkrans in elkaar, zij denkend dat ze het niet kon want niet creatief, en ik ervan overtuigd dat ze het wel kon omdat het niet zo moeilijk, maar wel heel gezellig was. Hohoho …

Waar ik echter van tevoren niet heel goed over nagedacht had, was dat er natuurlijk ook materiaal aangeschaft moest worden.  Dus gingen we al vroeg op pad, wetend dat we dan voor de menigte uit konden gaan. Oordoppen, koptelefoon en zonnebril en ik kon bijna incognito naar binnen. Tegenwoordig was het bijna normaal als je met een koptelefoon liep, dus viel ik niet op en wat dan nog. Die drempel was ik jaren geleden al overgestapt. 

Aan het eind ontdekkend dat er wat vergeten was moesten we terug, en daar was ie, een heel lange, tergend langzaam schuifelende rij die mij de opmerking ‘tis net een begrafenis’ ontlokte. Mijn dochter schoot in de lach, en ik grijnsde terug al vond de dame voor ons het helemaal niet zo grappig. Zowel de rij als de drukte zorgden bij mij voor stress en dus moest ik daar weg en wel direct. Tot onze opluchting ontdekten we een kleine opening, piepten tussen de stellingen door en verlieten de massa. 

Overigens vonden we de kerstshow achteraf enigszins klein, al kwam dat dus vooral door mij omdat ik de stukken met muziek en verlichting bijna rennend verliet. Eenmaal weer thuis nam ik eerst een ‘time-out’ om daarna weer gezellig samen bezig te zijn. 

Het bleef uiteindelijk niet alleen bij die krans. Hoe blij was ik ook met de prachtige, robuuste oud-eiken plank boven mijn aanrechtblad. Blikvanger op zich en bij uitstek geschikt voor decoratie en sfeer, ik genoot er zo van. Boompjes en rendieren, kaarsen, een stolp en uiteraard onze krans. 

En natuurlijk vroeg ik me ook dit jaar weer af wat ik met de kerstboom wilde doen. Waar ik vroeger nooit twijfelde, deed in het nu elk jaar opnieuw. Al die energie, het spul van zolder, het gesleep en het gedoe en toch … het ‘zal ik wel, zal ik niet’ … werd ook dit jaar weer een wel. De boom was absoluut onderdeel van knus en bovendien hadden we niet voor niets de super-dimbare-verlichting-met-heel-veel-standen gekocht. Voor mij geen fel geflikker en geschitter,  maar een sfeervol lichtsnoer dat een zachte, warme gloed verspreidde. 

Het lichtsnoer dat we er overigens samen ingehangen hadden; mijn zoon aan de ene kant en ik aan de andere en doorgeven maar. Deed ik dat niet en liep ik zelf de rondjes om de boom, dan belandde ik al voor het tweede rondje misselijk en duizelig in de boom. 

Het resultaat was uiteindelijk een fantastische boom, met ballen in natuurlijke, zachte crèmewitte en bruine tinten, afgetopt met een fijne slinger in warmbruin. Een geweldige boom was het en uiteindelijk stond  onze boom ook dit jaar weer te stralen op zijn vaste plek, in de erker, voor het raam. Een plaatje was het! 

Met de feestdagen zo voor de deur zette ik weken van tevoren een timer om uiteindelijk  het goede bezorgmoment voor de boodschappen te plannen. Samen - mijn dochter en ik - bedachten we kerstmenu, al had het hoofdgerecht zoals altijd weinig bedenktijd nodig. Stoofvlees werd het, met pasta en een ‘pain-du-stok’ zoals we het altijd noemden. Een voorgerecht, een bijgerecht en een toet; boodschappen in het mandje en klaar. 

De laatste twee weken voor de Kerst plande ik niets; voor mij geen energievreters als kapper, winkelen en  ‘ik moet nog zoveel’. Ik zorgde voor extra rust, voor stilte, voor creatief .. energie gevers dus. 

En ondanks dat bij mij op 1 januari toch echt de vlag uit ging en het voorgoed blijvende ‘OhOhOh’, was er iets wezenlijk veranderd. Ergens in dit afgelopen jaar had ik het vechten losgelaten en me gericht op het aanvaarden zoals de situatie was. Ik kon er beter mee door één deur - accepteren was nog een te groot woord - en dat zorgde ervoor dat mijn gezin, mijn creativiteit, mijn voorzichtig gevonden beetje balans én het kleine kringetje waarin me bevond me gaven wat ik nodig had. Over warmte, liefde en knus gesproken. 

HoHoHo!