Christmas spirit.

Het was ergens in november dat mijn dochter me een berichtje stuurde met de opmerking ‘Mam, is dit niet wat voor jou en voor ons samen?’

Wat bleek … een enorm populair , vrolijk en altijd ont-zet-tend druk tentje in de stad had besloten eenmalig op maandag open te gaan. 

En niet zomaar open … 

Uit eigen ervaring wisten zij inmiddels dat de wereld helemaal niet zo maakbaar was als wel regelmatig gedacht werd, dat de drempel om iets te kunnen doen soms gewoon heel erg hoog was. Zorgeloos even buiten de deur lunchen was voor een steeds groter wordende groep helemaal niet zo ‘even’. Zij vonden dan ook dat deze groep aandacht en een podium verdiende en dus maakten ze de drempel gelijkvloers en boden de kans daar te gaan lunchen, op uitnodiging en in een besloten setting. 

Ik moest de tekst in het filmpje drie keer beluisteren, wat een ongelooflijk en hartverwarmend initiatief. Enthousiast stuurde ik een email dat ik graag van deze kans gebruik zou willen maken en benoemde wat ik nodig had en hoe dit moment voor mij haalbaar zou kunnen zijn. Er ging een aantal weken overheen en ja hoor … ingepland om samen met mijn kids te komen brunchen. 

Het pandje, verstopt in een achteraf straatje in het centrum was door het terras voor de deur en de uitbundige versiering op het dak alleen al uitnodigend. Voor de deur een bordje met daarop de mededeling dat vandaag dé dag was. Hoe welkom kon je je voelen. 

Eenmaal binnen viel het mijn dochter op dat er van elke klant uit de doelgroep van de dag genoteerd was wat hij of zij nodig had. Voor mij was er een plekje gereserveerd in een hoek, waar niemand nog achterlangs hoefde te lopen en de radio uit was. Zelfs toen er appels geperst moesten voor onze smoothies werd er geïnformeerd of het goed was en dat het dan wel even een flink geluid maakte. Dubbele oordoppen, vingers eroverheen en gaan met die banaan, eh … appel. 

Heel langzaam en gefaseerd druppelden de overige gasten binnen en al was het best nog vol voor mijn doen - ik was ook geen maatstaf wat dat betreft - druk werd het niet. De ruimte was nog niet voor de helft gevuld en toch was het fijn, warm, sfeervol en gezellig. 

Een jonge man met het syndroom van Down vond het bijzonder spannend en gaf dat aan. Op een rustige en lieve manier was er aandacht voor hem en werd hij gerustgesteld waarna ook hij volop kon genieten. Verderop in de ruimte was plek gemaakt voor de ligstoel van een oudere dame met haar familie. Hoe mooi was het dat zo’n uitstapje op deze manier ook voor haar haalbaar was. 

Het lieve kleine kereltje met zijn sprankelende ogen - waardoor de eigenaren op deze hartverwarmende actie gekomen waren - zat met opa en oma aan tafel en speelde met zijn magnetische bouwstenen, zich zo heerlijk niet bewust van zijn rol in het geheel.

Er was ruimte, er was relatieve rust en dat het een speciale dag was, was aan alles te merken. De sfeer, de blijdschap, de stralende gezichten: Niet alleen van de gasten maar ook  van de eigenaren en het personeel dat met zichtbaar plezier zijn uiterste best deed er iets moois van te maken. 

Na de keuzestress van de gerechten op het menu die volgens mijn dochter allemaal heerlijk waren, was de keuze gemaakt. Ik koos voor een zachte, romige mango-passievrucht lassie: Een smoothie met mango, passievrucht, yoghurt, appel en een beetje magic, masala magic. Daarbij een heerlijk broodje met crispy chicken, kimchi en spicy mayo. 

Nadat we zo heerlijk een uurtje gezeten hadden voelde ik aan alles dat het voor mij toch klaar was. Moe tot in mijn tenen en ondanks de goede voorbereiding toch overprikkeld. Zo gek was dat nou ook weer niet want prikkels kon je beperken maar tegenhouden was iets anders. Ze waren er gewoon, altijd én overal. 

Het voelde alleen nooit fijn; een toch wel lichtelijk schuldgevoel naar mijn kinderen en het besef dat mijn belastbaarheid laag bleef, hoe hard ik er ook aan werkte, hoe ik alles ook plande en hoe zorgvuldig er met me meegedacht werd. Maar goed, het was niet anders en dit was een verrassing die me zomaar in de schoot geworpen werd. 

Waar ik me van tevoren voor had genomen mijn zoon en dochter te trakteren kreeg ik bij de vraag of ik af kon rekenen te horen dat dat vandaag niet hoefde. Verbouwereerd, overdonderd en sprakeloos staarde ik haar aan, het kwartje viel duidelijk niet en aan de blik van de serveerster te zien begreep ze dat er uitleg nodig had. Wat bleek … er was bedacht dat het hele team vandaag vrijwillig werkte. Hun wens was dat alle gasten optimaal konden genieten én dat daar dus bij hoorde dat er niets betaald hoefde te worden, een cadeautje dus. 

Wat een mooie invulling van de kerstgedachte, wat een bijzonder en prachtig initiatief, kippenvel en een heel warm gevoel … nog steeds. 

Frank en Charlie, uit het diepst van mijn hart … bedankt! ❤️