Zwarte zaterdag

Van mijn neuroloog kreeg ik het advies zonder stress en druk te gaan leven. Een goed, onderbouwd en belangrijk advies, als het al niet het allerbelangrijkste advies was om de rust te creëren die zo ontzettend nodig was. 

Wat de stress van de afgelopen periode opnieuw mij deed heb ik maar weer al te goed gemerkt; een overvloed aan prikkels, watten in mijn hoofd, dagelijkse hoofdpijn en ook nog pijn in mijn nek, schouders en rug zorgden voor een vermoeidheid die ervoor zorgde dat er niets meer uit mijn handen kwam. Door de voortdurende overvraging reageerde ik geïrriteerd naar de liefsten om me heen en liepen me de tranen om het minste of geringste over mijn wangen. 

Door de ontstane stress en druk maakte ik fouten, al deed ik dat niet bewust. Ze ontstonden gewoon omdat het overzicht ontbrak, omdat er zoveel prikkels verwerkt moesten worden dat er geen tijd voor was. Achteraan sluiten moesten ze dus, in de file en dat zorgde ook voor gevaarlijke situaties: Zo stak ik over zonder de signalen op te vangen dat het eigenlijk niet kon en fietste ik weer eens aan de linkerkant van de weg. In eerste instantie had ik dat niet door totdat ik in mijn linkeroor een ‘Pas op’ hoorde.  Wat een geluk dat ik op een rustig moment en gewoon in mijn eigen dorp fietste. 

Nu het eind van het letselschade traject aan zijn eind leek te gaan komen en het UWV al bijna weer op de stoep stond, en dat dus  enorm veel stress opleverde, was er meer dan eens het besef dat dit echt niet goed voor me was. Ik wilde niet nog een keer een terugval krijgen, want dat was wat er dan gebeurde. Door druk en stress verergerden de klachten en het was fijn dat ik dat nu dan wist. Voorheen had ik het regelmatig ook wel gevoeld - dat was dus precies de reden dat ik uiteindelijk brak - maar nu wilde ik er ook graag naar handelen, proberen in elk geval. 

Het probleem was dat door mijn PCS alle veerkracht verdwenen was omdat mijn hersenen, mijn zenuwstelsel en mijn lichaam een stresssituatie niet konden verwerken. Hoe meer druk er was, hoe meer ik daar tegenaan liep. Mijn systeem werkte niet meer als voorheen. 

Gewend als ik altijd was de touwtjes in handen te hebben, grip te hebben op de situatie en te managen viel het me maar rauw op mijn dak dat datgene wat ik altijd zo vanzelfsprekend deed, dat waar ik zo goed in was nu opeens niet meer bij me leek te horen. Natuurlijk was het er nog wel, en tegelijkertijd was het er ook niet. 

Dat ik de afgelopen jaren - sinds die klapper - ook wel vertrouwen verloren was, was een combinatie van factoren. Het had te maken met dat innerlijke systeem, en daarnaast was het de manier waarop er met me omgegaan was, de verkeerde beslissingen die er genomen waren omdat een constatering terzijde werd geschoven of vaak ook gewoon omdat de kennis ontbrak. 

Daar kwamen dan ook mijn eigen inzet en kracht nog bij en ook die hebben zeker geen positieve invloed gehad want ik ging maar door, tot ver over mijn eigen grenzen. En dat was gek want inzet, kracht, motivatie, doorzettingsvermogen en een pittig karakter waren toch heel positieve eigenschappen. 

Ik las ergens de uitspraak ‘Struggle somewhere in your life, that’s life’ en dat was zo meer dan waar. Natuurlijk was ook ik in het verleden wel tegen ups en downs aangelopen, en wie had dat dan ook niet. Als je mensen maar lang genoeg tegen het licht hield vond je bij iedereen wel wat. Die plussen en minnen, die hoorden er ook gewoon bij, bij het leven, en als het lukte om er goed mee om te gaan werd je er ook sterker van en sterk was ik. 

Ik moest mijn kracht nu op een andere manier in gaan zetten en dat lukte nog lang niet altijd. Het was net als met het weer: Als het mistig was in mijn hoofd nam de kans op een file behoorlijk toe. Zwarte zaterdag was er niks bij. Het vermijden van zwarte zaterdag tijdens onze vakanties was alleen wel wat eenvoudiger …