Toevalsbevinding, 5 april 2019

Diezelfde avond, na mijn ontslag van de trauma afdeling, werd ik naar huis gestuurd met de boodschap dat ik nog een oproep zou ontvangen voor een bezoek aan de internist. Er was iets gezien op mijn borstbeen wat even verder onderzocht moest worden; ik moest me er maar vooral geen zorgen om maken en dat wil je dan nou net niet horen want wat ga je dan doen? ….

Het roze olifantjes-principe … je moet er niet aan denken, maar dat gebeurt dan dus wel. Je moet je geen zorgen maken, maar dat gebeurt dan dus wel. Gelukkig lukte het me er niet veel mee bezig te zijn - wat voor een groot deel aan de morfine te danken was en voor een nog groter deel aan de vermoeidheid - en het maar op zijn beloop te laten, totdat ik een brief ontving voor een consult bij de internist-oncoloog. Maar wacht, dat was me niet gezegd. Alleen dat laatste woord al zorgde ervoor dat ik hem toen toch wel even kneep. Het zou toch niet … had ik net een toch best wel heftig ongeval overleefd en dan zou ik ook nog even kanker erbij krijgen? Ik voelde me gek genoeg opeens heel strijdbaar; écht niet, dat ging niet gebeuren. 

Bij de internist-oncoloog hoorde ik dat er een verdenking was op de ziekte van Kahler, beenmergkanker en dat ik daarvoor verder onderzocht moest worden. Een ernstige ziekte met een niet zo heel lange levensverwachting. Ze wilde er niet te veel op vooruit lopen en ze deed haar best me gerust te stellen. Ik hield in mijn hoofd: ‘Als ze iets vinden zijn ze er vast op tijd bij.’ 

En dus ging ik binnen een week wéér de onderzoeksmolen in: fysiek onderzoek, bloedprikken, scans … fijn als je al bont en blauw bent en volledig gestrekt - met je armen boven je hoofd de tunnel in moet. 

Tijd om er over na te denken had ik helemaal niet, daarvoor was ik veel te moe en dat kwam dus mooi uit. Slapen! Uiteindelijk kwam na een week de uitslag: alles goed! Ze zei het meteen toen we de spreekkamer inliepen maar heeft het nog wel een paar keer moeten herhalen, het kwam niet echt binnen. Wat een opluchting! Nu kon ik ‘gewoon’ weer verder met leven. 

En die gaatjes in mijn borstbeen?  Gewoon een foutje van moeder natuur …