Mondkapjes, 1 mei 2020

Creatief als ik altijd was ging ik - voor mijn gevoel bijna eeuwen geleden, als moeder van een baby en een peuter - op naailes. Hoe leuk was dat! Explosief creatief en dan ook nog de kleding voor je eigen kleine koters maken, ik vond het geweldig en genoot er intens van. 

Toen de tijd kwam dat we vanwege COVID-19 mondkapjes moesten gaan dragen, was één en één natuurlijk twee. Nooit had ik overigens gedacht dat er nog eens een tijd zou komen dat we mondkapjes moesten gaan dragen. Ik had eigenlijk altijd gezegd dat ik dat zo absurd vond; hygiëne zat er zo in, thuis en ook op mijn werk. Geen haar op mijn hoofd ook die er ook maar aan dacht die standaard dingen te gaan dragen; creatief als ik ben besloot ik ze dus zelf maar te gaan maken. Een simpel patroon, een lapje stof en een beetje tijd, meer had ik niet nodig, dacht ik. 

Met de stofjes op tafel, - zwart-wit met stipjes en sterretjes -, een patroon, spelden en een schaar ging ik aan de slag. Ik merkte wel dat ik duizelig werd van de stipjes en de sterretjes maar negeerde het en zette door. Een pieper was ik niet dus 

schouders eronder en het zou goed komen. Straks lag er een keurige stapel mondkapjes; als het dan toch moest, dan meteen maar een beetje hip. 

Het begon met een rechthoekje knippen, en dat ging natuurlijk prima. Er is ook niets mis met mijn intelligentie en ik wist al sinds mijn kleutertijd wat een rechthoek was, dus dat was het probleem ook niet. Maar toen … hoe moest in die plooitjes nou in de stof vouwen? Hoe moest ik nou naaien? Hoe kreeg ik dat elastiek er dan netjes in?

 

Ik stond te worstelen, het zweet brak me aan alle kanten uit en de tranen sprongen me in de ogen. Mijn hoofd raakte vol watten - hersenmist - en nadenken lukte domweg niet meer. Ik wist het wel en toch begreep ik niet hoe het moest; het lukte gewoonweg niet en alleen dat besef al … dat iets, wat je voorheen feilloos en uit ervaring kon en wat zo simpel was, dat dat niet meer lukte. Frustratie ten top!  

Uiteindelijk konden mijn man en dochter mijn gestuntel niet meer aanzien, hoe hard ik ook riep dat ik het zelf wilde doen. Mijn dochter zette me achter de naaimachine, vouwde de plooitjes en wees me waar ik moest naaien. Telkens een stukje, één zoompje tegelijk. Uiteindelijk lukte het me om de mondkapjes te naaien en de elastiekjes erdoor te rijgen, met dank aan mijn dochter!