Feestje, 30 maart 2022

‘Hiep hiep hoera, mijn hersenletsel is vandaag drie jaar!’ 🧐

Ik bedenk me dat de afgelopen drie jaar werkelijk voorbij gevlogen zijn en ook dat er ontzettend veel gebeurd is, hoeveel verdriet er was en soms nog is, vooral als ik een dag heb dat het allemaal niet zo lukken wil. Mijn ‘baggerdag’ noem ik het maar. Gelukkig zijn ze een stuk minder aanwezig dan in het begin. 

Hoe anders was mijn leven toen, in 2019. 

Ik had het enorm naar mijn zin: Een leuke baan, een verse Master op zak en de wereld aan mijn voeten maar bovenal een fijn en warm gezin en een rijk sociaal leven waarin genieten altijd een belangrijke plaats innam. 

Hoe anders is het nu, nu heb ik geen leuke baan meer - ik heb helemaal geen werk meer - en ligt de wereld heel anders aan mijn voeten. We zijn nog steeds het fijne en warme gezin, maar ook een gezin dat heel veel heeft moeten leren, moeten accepteren ook. Dat gezin heeft ook een heftige periode meegemaakt en moest het er gewoon maar mee doen. Bovendien is mijn sociale leven flink vertraagd al doe ik mijn best het wel in stand te houden en spreken we soms - met handvatten - af met vrienden. 

Verloren heb ik ook en dat wat ik verloren ben mis ik nog steeds. Het zit in kleine dingen; een stuk plezier in het leven, de energie die ik ervan kreeg, een spontane beslissing, een etentje, een verloren vriendschap … het zit eenvoudigweg in de lol. 

En toch is het vandaag - anders dan de eerste en tweede verjaardag - niet zo’n nare dag. Op de derde verjaardag van mijn hersenletsel merk ik voor het eerst ook iets anders: Het lijkt een heel piepklein beetje lichter te worden. Ik heb stapjes gezet, ben op weg naar acceptatie, werk keihard aan mijn revalidatie en merk nu voor het eerst dat er rust komt omdat er dingen afgerond zijn. 

Ik besef dat ik blij ben dat ik er nog ben, dat er nog veel is om van te genieten en weer energie van te krijgen. De wereld ligt heel anders aan mijn voeten, maar hij ligt er wel! Vanavond eten we een gebakje!