Leg (die) puzzel!

Samen met mijn ambulant begeleider was ik al een hele tijd bezig structuur en vooral ook overzicht in mijn agenda te krijgen. Overzicht dat ik gemakkelijk kwijt raakte, maar een grote rol speelde bij het plannen van mijn activiteiten en afspraken. 

Kwam er teveel tegelijk dan miste ik dat overzicht en plande maar raak - of zoals een vriendin dat zo mooi opmerkte - je deed het weer even zoals je dat vroeger altijd gewend was - en dat werkte niet meer. 

Te veel en teveel tegelijk en het gevolg was dat ik ervan in paniek raakte, vervolgens van alle prikkels een huilbui kreeg en met hulp van mijn ambulant begeleider weer orde in de chaos kreeg. Nu was het natuurlijk niet zo dat ik he-le-maal niets zelf meer kon, maar soms was er teveel tegelijk wat aandacht vroeg en dat werkte dan even niet. Het bleek dat ik baat had bij een goede, duidelijke en afgebakende structuur. Nu klonk dat saai en op zich was het dat ook, maar toch … het werkte en daar ging het om. 

Inmiddels was ik - na een flink aantal maanden ‘trial and error’ - zover dat ik de ochtend goed kon overzien. Ik wist wat ik op een ochtend kon doen, en dat viel best tegen want de tijd vloog gewoonweg om. Ik wist wanneer ik mijn rustmomenten nodig had en hoe ik ze dan ook echt kon pakken al was dat vanwege ‘van alles …’ soms makkelijker gezegd dan gedaan.  

Als er nog van alles te wachten lag, mijn hoofd vol wolken, gedachten of ideeën zat, er onverwachte dingen waren geweest en daardoor overprikkeld was ging ik ‘AAN-met-hoofdletters’, en liep mezelf vervolgens voorbij. 

De ochtend liep dus nu echt lekker en met de middag gingen we aan de slag. 

Daarnaast was ik al een tijdje op zoek naar hoe ik mijn avonden in kon vullen. Een echte televisiekijker was al ik nooit geweest en al probeerde ik het nog wel eens, een succes werd het nooit. Was het je wel eens opgevallen dat er in de meeste programma’s achtergrondmuziekjes of -geluiden waren? Bij mij zorgde het voor hoofdpijn, watten in mijn hoofd en misselijkheid kreeg ik er gratis bij. Doodmoe werd ik ervan en ook slapen lukte vervolgens niet. 

Nu kon ik de avond natuurlijk in mijn eentje in mijn eigen knusse mini-atelier doorbrengen, maar dat voelde niet goed en dus deed ik dat niet. Liever was ik gezellig samen, al vroeg dat ook enige aanpassing. Terwijl mijn man tv keek op zijn iPad, boog ik me letterlijk over mijn puzzel, een leg in dit geval. 

Legpuzzels zijn goed; goed voor de motoriek - niets mis mee -, goed voor het leggen van verbindingen in de hersenen - een soort van therapie dus meteen -, en goed voor mijn ontspanning, tenminste als ik de tijd in de gaten hield. Het gebeurde me wel eens dat ik de timer vergat met als gevolg … 

Overigens moesten puzzels best nog aan een aantal eisen voldoen: niet te druk, niet te donker, niet te veel herhalingen of details en vooral ook niet te priegelig. Kieskeurig was ik, al was niet omdat ik nou zo veeleisend was in de negatieve zin, maar gewoon omdat mijn hersenpan het anders niet trok. Dus zocht ik puzzels waarvan ik inmiddels ervaren had dat ze iets voor me deden en had ik ontdekt dat ik goed ging op de meeste. Wasgij puzzels: ze waren leuk, uitdagend, ontspannend en vrolijk. 

Overigens waren de Wasgij puzzels puzzels waarbij je je fantasie en de gegeven aanwijzingen moest gaan gebruiken om er achter te komen wat er te zien was, wat er zou gebeuren of hoe het in elkaar stak. Ik puzzelde dus niet wat op het deksel zichtbaar was, een extra uitdaging op zich, al ging ik die nooit aan. Ik puzzelde vooral op kleur, op patroon en had houvast aan de rand. 

Naast een puzzel had ik ook een geweldige map aangeschaft, zo eentje met een rits die ik dus makkelijk op kon bergen en die ik zelfs als een soort van tas met me mee kon dragen terwijl er met de puzzel niets gebeurde. Ideaal ding! Vroeger had ik zo’n rol maar als ik die dan oprolde ging het telkens mis en lag de puzzel weer in stukken. En opbergen moest! Deed ik het niet dan lag het ding natuurlijk gewoon ook in de weg, maar bovendien was er dan een reëele kans dat ik vervolgens verstoppertje mocht spelen met de kat, althans met de door de kat verstopte puzzelstukjes die overal en nergens lagen. 

De nieuwe map was handig, mooi van formaat en had twee zijpanelen waar alle stukjes netjes bleven liggen. Het enige nadeel was dat de binnenkant van de map van vilt was en dat werkte niet goed samen met mijn gevoeligheid voor geluid. Het geschuif van mijn handen over het vilt … mijn nekharen stonden recht overeind. 

Dus puzzelde ik afwisselend zittend en staand, met mijn oordoppen op en ik genoot ervan, van het puzzelen dan.