A december to remember …

December, een maand bij uitstek om misschien wel de meest nostalgische maand te zijn, misschien was het ook wel de mooiste, meest gezellige en meest sfeervolle maand van het jaar, de meest bijzondere maand, en toch …

Waar ik vroeger intens genoot van december was het nu vooral een lastige maand, een vermoeiende - en ook emotionele maand.

Vroeger, al is dat nog maar een aantal jaren terug, genoot ik ervan. De spanning voor de Sint, het lootje trekken in de groep. In mijn groepje vijf deden ze dat dan voor de eerste keer he-le-maal zelf. Het begon met ‘de geheime brief’ die juf - noem het toeval of niet - gekregen had. Sinterklaas had hulp nodig en wie kon dat beter doen dan de leerlingen van groep vijf? Spanning, geheimpjes-met-de-juf, rode wangen en dikke pret, cadeautjes en de eerste echte gedichtjes … een feestje was het. 

Voor mij - en mijn collega’s - was deze maand druk, ontzettend druk maar o zo gezellig, zo sfeervol en zo samen. En Sinterklaas was de hoek nog niet om of de kerstboom kwam er alweer in. 

Die boom was nog een versiersel op zich; elke leerling nam een kerstversiering mee, maakte een decoratie en zocht een plekje in de boom. Het resultaat was een bonte verzameling kleur, lichtjes en vrolijkheid, een kakofonie op zich, maar het was ónze boom en dus de mooiste van allemaal. 

Daarnaast nog de (gezamenlijke) adventsvieringen, soms een kerstmarkt en altijd een kerstdiner en de chaos was compleet. Ondanks het hoge tempo - want ja, Sint en Kerst zaten nu eenmaal in dezelfde maand - startten we elke ochtend in alle rust én samen, met een passend verhaal, diverse liedjes, een brandend  haardvuurtje-op-het-bord, compleet met knisperende, knappende geluidjes en dansende, kleine vlammetjes. 

Sfeer met hoofdletters! 

Na het kerstdiner - soms met spugende leerlingen waarvan het oog een beetje groter was dan hun maag - ruimden we op, om ons daarna te verzamelen in de tent op het plein en vervolgens nog de dag erna in de stad waar zo ongeveer het hele onderwijs zich verzamelde voor de afsluitende kerstborrel. Moe en ook intens gelukkig fietste ik daarna naar huis, om te genieten van mijn vakantie, de kerst en mijn gezin. Hoe anders was december nu, hoe schril het contrast, hoe volledig anders dan de decembers van toen. 

December was geen fijne maand; een maand bomvol prikkels in de vorm van drukte, geluid, geknal, gefluit, geschitter, lichtjes en muziek. 

December was meteen ook de meest donkere maand, letterlijk dan. De donkere dagen voor kerst, dagen waarop het amper licht wilde worden en grijs de hoofdkleur was. December was natuurlijk ook de maand met de kortste dag en de minste uren zon, áls we die al zagen. 

Het donkere weer zorgde er bovendien voor dat lantaarns, koplampen en feestverlichting schitterden op het wegdek waardoor ik - als het echt donker werd - niet goed meer in kon schatten of ik nou kon oversteken of niet, of waar de stoeprand was. 

December … 

Ook dit jaar vroeg ik me af wat ik met de kerstboom wilde doen. Waar ik vroeger nooit twijfelde, deed in het nu elk jaar opnieuw. Al die energie, het spul van zolder, het gesleep en het gedoe en toch … het ‘zal ik wel, zal ik niet’ … werd ook dit jaar weer een wel. 

Gelukkig was ik niet alleen en al had mijn man dan niets met alle opsmuk rond de kerst, een boom hoorde er wel bij. En bovendien, we hadden niet voor niets de super-dimbare-verlichting-met-heel-veel-standen gekocht. Voor mij geen geflikker en geschitter maar een zacht, sfeervol lichtsnoer dat een warme gloed verspreidde. 

Het lichtsnoer dat we er overigens samen ingehangen hadden; mijn zoon aan de ene kant en ik aan de andere en doorgeven maar. Deed ik dat niet en liep ik zelf de rondjes om de boom, dan belandde ik al voor het tweede rondje misselijk en duizelig in de boom. 

Het resultaat was uiteindelijk een fantastische boom, met ballen in natuurlijke, zachte crèmewitte en bruine tinten, afgetopt met een fijne slinger in warmbruin. Een geweldige boom was het en het leek alsof de boom dit jaar meer dan ooit stond te stralen op zijn mooie plek. Of misschien kwam het ook door de honderden kerstballen die ik er samen met mijn zoon in gehangen had. Een plaatje was het, prachtig om te zien en ik genoot er toch weer van. 

En dan de kerstkaarten; die maakte ik - creatief als ik was - natuurlijk altijd zelf. Waar ik voorheen in een mum van tijd tientallen kaarten maakte, nam ik nu een jaar en begon dus gewoon in januari alweer met de nieuwe voorraad. Natuurlijk kon ik kaarten kopen, natuurlijk kon ik een digitale kaart sturen, natuurlijk kon ik ook gewoon geen kaartjes sturen, maar toch … een echte kerstkaart was toch veel meer dan dat. Een echte kerstkaart was een persoonlijke wens, eentje recht uit het hart, voor de mensen om wie je gaf. 

December …

Het was vooral ook in december dat er zoveel momentjes waren waarop ik voelde dat mijn leven zoals het was,  abrupt en heel onverwacht, volledig gestopt was, waardoor het wereldje om me heen piepklein geworden was. 

Natuurlijk had ik nog mijn lieve gezin, genoeg mensen om me heen, genoeg om mijn dagen te vullen, genoeg om dankbaar voor te zijn maar dat missen … dat bleef en dat voelde ik dan deze maand misschien juist wel het meest. Stedentrips, uitstapjes, terrasjes, borrels, kerstshows en etentjes; steken waren het, steken van gemis. 

Ik kon ook echt nog wel genieten van het enthousiasme van een ander, van de blijdschap die ik zag. Omdat ik om hen gaf, omdat ze allemaal op een of andere manier aan mij verbonden waren, omdat de gunfactor er zeker ook wel was. 

Het was de combinatie van overprikkeling, levende rouw en gemis dat ervoor zorgde dat ik soms even helemaal vol schoot van al die steken, van al het gemis. 

A december to rembember …