Oh happy day!

De afgelopen maanden waren pittig geweest, heel pittig. Zoveel omstandigheden en zaken die de aandacht vroegen, en die ook op emotioneel vlak flink wat met ons deden, hadden er voor gezorgd dat ik het nodig had de - figuurlijke - stekker er even voor zes weken uit te trekken. Ik kon niet meer: Overprikkeld, vergeetachtig, moe, verdriet, gemis en pijn … 

Ondanks de intense vermoeidheid die ervoor zorgde dat ik soms nauwelijks nog het ene been voor het andere kon krijgen, al helemaal niet zonder pijn en met flink stijve spieren als bonus. Ondanks de flink toegenomen pijn in mijn tennisarmen die ervoor zorgde dat het optillen van een kopje thee al pijnlijk was. Ondanks de stress van het berichtje op mijn voicemail … het UWV. Ondanks … 

En toch was het een mooie dag. 

De trots die ik voelde voor een vriendin en lotgenootje - mijn Lotje - die het in een voor haar moeilijke, drukke, overprikkelende situatie toch maar mooi geflikt had. De blijdschap om datzelfde Lotje creatief te kunnen en mogen inspireren en waarbij mijn ‘uitleg-skills’ zo goed van pas kwamen. 

De kaart waar ik de afgelopen dagen mee bezig was geweest, die zo mooi gelukt was en die ik tevreden door de brievenbus duwde. Een kaartje, kleine moeite, groot plezier al klopte ‘kleine moeite’ in mijn geval van geen kanten maar ach … 

De vraag van een dierbaar, lief mens, die me vroeg of ik voor haar kleinkinderen een persoonlijk, specifiek cadeau kon maken; omdat ze zo blij werd van mijn creativiteit, omdat ze zag dat anderen zo blij werden van mijn creativiteit, omdat ze me wilde laten zien dat ik ondanks alle verloren dingen nog zoveel moois te bieden had. 

Het gesprek met de arbeidsdeskundige van het UWV dat vandaag zo prettig, meedenkend en begripvol verliep. Een voicemailbericht - en het verzoek terug te bellen, al het duurde het even voor me dat lukte. De stress sloeg alweer in alle hevigheid toe - help het UWV - en omdat zo’n onverwacht telefoontje voor mij betekende dat ik even tijd nodig had, nam ik die. Tijd om even op een rij te zetten wat ik wílde en vooral ook móest vertellen, tijd om even rust te nemen, en vooral ook tijd om vertrouwen te vinden om de ontstane paniek de nek om te draaien. 

Dat ik daarna de slaap niet kon vatten liet zich raden; mijn hoofd zat zo vol dat het voelde alsof het zou ontploffen, de hoofdpijn, mijn hersens draaiden overuren en de tinnitus gilde een eind in de rondte. 

En toch … vandaag was het een mooie dag! 

Een goed gesprek, een lief verzoek, trots - op mezelf en op mijn Lotje -, dankbaarheid en enthousiasme. Tel daarbij op de in de lucht hangende lente, de zonnestralen, mijn kleine kat die schreeuwend met haar roze bekkie de aandacht vroeg, want ‘honger’, - ze heeft het ook érg slecht - , de uit hun knoppen barstende agapanthussen, de mooie azuurblauwe tuinpotten die ik kreeg van mijn buurvrouw, de krokussen en de narcissen … 

Ik ging er even flink van genieten … met een heerlijke kop thee en een heerlijk chocolade paasei van de plaatselijke banketbakker!