Zilver!

Ooit begonnen we in ons eerste huis met een prachtige, gebloemde bank met grenenhouten accenten. Dat was het helemaal, grenenhout, of eiken ... maar dat was het niet voor ons. Een fijne bank was het, met heerlijke, ronde leuningen en stevige kussens; zo'n bank waar je heerlijk in weg kon kruipen. We kochten de bank in een knusse woonwinkel, in het dorp waar we nu ook wonen ... destijds dus nog niet, al kwamen we er wel vaker. Gewoon, omdat het een fijn dorp was, omdat ik er een tijdje werkte, omdat er leuke, gezellige winkeltjes zaten, omdat mijn schoonvader er vandaan kwam en mijn schoonmoeder er gek op was ... op dat dorp. 

En toen kwam de dag dat ie versleten was, écht versleten - als in kale plekken en op sommige plekken zelfs kapot -, dus maakte deze fijne bank plaats voor een zachtgele, hippe, maar niet zo dure bank want inmiddels was ons gezin uitgebreid met twee kleine koters en dat vroeg om wat aanpassing. Na de gele volgden nog een bruine stoffen, een walnootkleurige leren met duidelijk aanwezige stiksels en uiteindelijk dan onze nieuwste aanwinst: Een prachtige, met velours beklede bank, compleet met loungegedeelte in een prachtige kleur teal. Een enorme bank ook, en dat paste precies. 

Het viel nog helemaal niet mee een bank te vinden die paste bij onze stijl, ons huis en ons budget. Ik wist wat ik wilde; een ruime bank, geschikt voor het hele gezin, een loungegedeelte en de mogelijkheid om lekker languit te liggen, want liggen deed ik nogal eens. Daarnaast waren ‘warm’, ‘knus’, ‘comfort’, ‘uitstraling’ en ‘rust’ ook best belangrijk. Uiteindelijk maakten we gebruik van de mogelijkheid een 3D ontwerp van onze woonkamer te laten maken en echt … Ik was altijd van mening dat dat vooral geschikt was voor mensen die een complete make over wilden en bovendien een flink  elastisch budget hadden, hoe fout was dat gedacht. 

Weken later keek ik samen met mijn dochter naar het uiteindelijke ontwerp en viel ik bijna van mijn stoel … was dat ónze woonkamer? Het was geweldig om de ideeën van een ander te zien, de mogelijkheden die er waren én hoe het er dan uit zou zien. Verfrissend dus en zeker de moeite waard omdat we opeens duidelijk hadden welke kant we op wilden en hoe het eruit moest gaan zien: Warm, knus en vooral ook comfy, compleet met woondeken, kussens en een heerlijk zacht vloerkleed onder de voetjes. Toeval of niet, onze bank kwam - inmiddels 30 jaar later - weer van dezelfde winkel als onze allereerste bank. 

De fijne, gemoedelijke sfeer, het warme en knusse gevoel … het was er nog allemaal, al zat de winkel al lang niet meer in het dorp. 

Bij de aflevering van de bank viel op dat het niet helemaal goed leek te zitten en dus - na wat getouwtrek met een soort van ‘inhouse’ service - kwam uiteindelijk de eigenaar van de gezellige woonwinkel zelf maar eens een blikje werpen. Op het moment dat hij de woonkamer binnen stapte, kwam er meteen een reactie … ‘Deze bank is niet goed’. Zonder gesprek, zonder discussie, zonder overleg, maar meteen bam! 

Dus ging de bank retour en kregen we - vanwege de levertijd - een bank te leen en dan was het maar afwachten wat je dan kreeg. Het eerste deel stond - nog zonder kussens - in de kamer toen ik voelde dat ik misselijk werd. Zwart-met-zilver-en-glitters was de bank en dan van het schreeuwerige soort. Kermis was het, in mijn woonkamer maar nog meer in mijn hoofd. 

Ik liep naar buiten, waar de bezorgers net de kussens stonden te verzamelen en vertelde ik dat misselijk werd van de bank. Na wat verbaasde blikken - en dat begreep ik best, want wie werd er nou misselijk van een bank - liepen ze met me mee naar binnen. Na nog een blik op de bank wist ik het echt zeker: ‘De bank moest weg en wel direct’. Overigens is het zo dat als ik zeg direct, dan bedoel ik ook direct, meteen en nu. Wachten kon dan echt niet meer, want deed ik dat wel dan liep mijn brein meer dan over en raakte ik door alle prikkels in paniek. 

En dus werd de bank weer ingeladen, voelde ik me er ietwat schuldig onder - dat heen en weer gesleep met die banken terwijl ze zo hun best deden - maar schoot ik uiteindelijk in de lach toen de klep van de vrachtwagen sloot en één van de bezorgers zei ‘Zo weg ermee, hoe kan iemand in hemelsnaam ook zo’n vreselijke bank uitzoeken’ …