Een jaar (olie) bol … van alles!

Oudejaarsdag, een dag vol tradities, een dag om terug te kijken, een dag die misschien ook wel een beetje weemoedig maakte. Zo’n dag waarop je besefte dat er alweer een jaar voorbij was en waarbij je je afvroeg waar het gebleven was. En een jaar was het, dat 2023.

Een jaar waarin zoals gewoonlijk ook van alles weer dicht bij elkaar lag. Mooie maar ook verdrietige en pijnlijke momenten, tranen … van verdriet en soms van geluk. Nieuwe dingen leren en oude, bekende dingen niet meer begrijpen, gewoon omdat ik niet meer wist hoe het moest. Oude en - ondanks dat we elkaar een tijd niet hadden gezien - herstelde contacten, verloren en zelfs ook weer nieuwe contacten. Pijn, ongemak, ziek zijn, geopereerd en weer beter worden, fysiek bejaard en mentaal zo vaak nog jong, creativiteit, vriendschap, liefde, de beestjes en mijn blog dat de tienduizend lezers bereikte. Tienduizend! Een jaar ook dat precies het leven voorstelde zoals het was. 

Oudejaarsdag, een dag die, als de klok op nul sprong opeens vórig jaar was, en daarmee al die momenten ook. Soms was dat goed en soms raakte het ook. Een dag ook met tradities; van jaaroverzichten en herinneringen, van vuurwerk, carbid en oliebollen, van vriendschap en samen, van jou en van mij. 

De oliebollen die bakten we natuurlijk zelf, eerst met mijn paps en later met de liefste schoonzus van de wereld. Een happening was het, een speciale, gezellige, warme dag, een familie moment ook, met ieder een eigen taak. Vaders het deeg, moeders sorteren en wij als zussen bakkend, aan een stuk door. Honderden bollen bakten we, voor de familie, voor buren, voor wie trek had en voor ons eigen gezin. Naast het deeg, de olie en de krenten, waren ook de top 200, soep, thee, broodjes en gluhwein vaste ingrediënten. Aan het eind van de middag ging de kleding direct de wasmachine in en dook ik onder de douche, vetter dan vet en ietwat misselijk van de geur, ik was mijn eigen oliebol. Aan dat bakken kwam - nu alweer jaren geleden - helaas opeens een eind doordat het speciale zo plots verdween; binnen een maand waren zowel mijn vader als mijn schoonzus er niet meer en in bakken had niemand daarna nog zin. 

Hoe mooi was het dan dat jaren later dat speciale van die dag opnieuw ontstond, al was het in een heel andere vorm. Die traditie van het oliebollen bakken werd door lieve vrienden nog steeds in stand gehouden. 

Al een tijd van te voren kregen we de uitnodiging en hoorde ik ‘Als het je lukt en je hebt er zin in, kom dan gezellig een bolletje eten.’ Het werd niet met zoveel woorden gezegd maar ik voelde het echt: ‘Weet dat je welkom bent’, en welkom was ik, dat wist ik ook bij hen. En dus maakte ik de keuze heel bewust, omdat het gezellig was, omdat ik het leuk vond hen op de valreep nog even te zien, omdat het me dat waard was en ik graag even daar wilde zijn. 

Dat mijn lijf al dagen in de overlevingsstand stond, voelde alsof het overreden was, zich duidelijk afvroeg wat er gebeurde en vanzelf steeds weer in de paniekstand schoot voelde ik aan alles, al had ik op zoveel factoren - lees vuurwerk, geflits en geknetter - even geen invloed. Moe tot in mijn tenen, watten in mijn hoofd, hoofdpijn en pijnlijke, stijve spieren als bonus, als poedersuiker op die bol. 

En toch ging ik: Mijn oordoppen-met glitters ín mijn oren, mijn knaloranje bouwvakkers doppen óp mijn oren en de capuchon over mijn hoofd. Het voordeel was dat ik niets meer hoorde en het heerlijk rustig was, al voelde ik de dreunen wel. We namen de kortste en meest rustige weg, slingerden overal tussen door - al werkte dat slingeren dan weer niet zo goed - en kwamen veilig over. 

Gezellig was het, daar onder de overkapping. De tafel gevuld met pas gebakken, warme, knapperige bollen en flappen, en keuze uit gluhwein, chocomelk, koffie en thee. Een voordeel was het dat ik van te voren gevraagd had naar de tijd waarop we welkom waren zodat ik de drukte een beetje kon ontlopen. Het zorgde ervoor dat ik een half uurtje gezellig kon kletsen, wat bolletjes kon eten, en ons een-op-een gesprek nog aardig kon volgen, al raakte ik nog steeds snel afgeleid, kreeg ik niet alles mee, vielen kwartjes - als me iets gevraagd werd - niet direct en kreeg ik hulp toen ik niet wist waar mijn theezakje moest. En toch was het fijn er even te zijn. 

Eenmaal thuis besefte ik dat dit toch echt ook rijkdom was; even samen een bolletje eten, even gezellig samen zijn, even bijkletsen, maar bovenal jezelf kunnen zijn, omdat zij zich daarvoor open stelden. 

Ondanks alles wat er was, ondanks alles wat er steeds nog is, ondanks de mindere maar zeker ook de mooie momenten, zag en voelde ik … 2023 was best ook van mij en ook van jou! 

Dus brei een eind aan 2023, knoop al je mooie herinneringen goed vast en haak in 2024 weer aan!