Should, would, could … did!

Soms waren er van die dagen dat intens geluk en heftig verdriet heel, heel dicht naast elkaar lagen.

Wat was het moeilijk om niets te zeggen; moeilijk vanwege de trots, moeilijk vanwege de blijdschap en het ongeloof, maar vooral ook moeilijk omdat niemand nog iets wist en ze eerst haar eigen kringetje in moest lichten. 

Weken lang moesten we onze mond houden terwijl ik van pure trots de hele wereld wel wilde laten delen in haar geluk … al dacht ik niet dat de hele wereld erop zat te wachten, maar dat interesseerde me dan even helemaal niets. Ik voelde de trots van een moeder … voor haar dochter! 

Mijn dochter … ongelooflijk trots was ik. Ik zag haar nog lopen, het kleine opdondertje dat - toen ze voor het eerst naar school ging - nog ónder de deurklink paste, dat kleine, vierjarige meisje dat in haar rood-gebloemde rokje, witte t-shirt, rode sandaaltjes en twee krullende, blonde staartjes verwoed rondjes om de zandbak rende. Stralende ogen, rode wangetjes en bruine armpjes en beentjes, een schattig, piepklein, pittig meisje dat vastbesloten was haar doel te behalen … de meeste rondjes in de sponsorloop. 

Datzelfde kleine meisje was inmiddels volwassen en had haar doel bereikt. Stralend nam ze haar diploma in ontvangst, een beetje verlegen om het woordje speciaal voor haar en met het afstudeerhoedje een tikkeltje scheef op haar enorme bos krullen. Al voor het afstuderen had ze een baan, om vervolgens al heel snel haar volgende stap te zetten … de stap naar haar absolute droombaan, de baan waarmee ze in haar stage kennis maakte, de baan waarbij ze voelde dat dit het was, de baan ook waarvan ze dacht dat ze die - als pas afgestudeerde - niet al zou kunnen bemachtigen. En toch … ze kwam, zag en overwon. 

Stralend van trots, enorm enthousiast en zo intens gelukkig appte ze me na het definitieve gesprek … ‘Mom, I made it!’ Tranen in haar ogen, zei ze - en al zag ik die op dat moment niet -, toch zag ik haar staan, in de zon en met haar ogen gericht op het gebouw waar ze haar toekomst tegemoet ging. Ik voelde de blijdschap, de tranen en haar intense geluk. Het geluk dat ik ook ooit eens voelde, het geluk dat hoorde bij het besef dat je je droombaan gevonden had; ik voelde weer zo wat zij op moment ook voelde. 

Hoe enorm blij ik ook voor haar was, hoe intens ik meeleefde op haar geluk en hoe trots deze moeder ook was, toch voelde ik ook een intens verdriet, al duurde het even voor ik besefte waar die knoop in mijn maag vandaan kwam. Missen mocht, missen herinnerde me aan mijn eigen droom, het werk waarin ik zo gelukkig was. 

Hoe dubbel deze dag dan ook weer was, hoe hard de tranen ook over mijn wangen liepen … ik gaf en zij zag … alleen de trots, de blijdschap en het intense geluk. Wat ooit voor mij gold, gold nu voor haar … de wereld aan haar voeten! You go girl! Hoe blij kon je zijn,  hier zat een blije, trotse moeder; dat kleine opdondertje deed het toch maar mooi!