Ik heb de zomer in mijn bol …

Het was één van die zeldzaam mooie zomeravonden, zo’n avond na een veel te snikhete dag waarbij de mussen zo ongeveer dood van het dak vielen, zo’n dag waarbij je zelf soms sterretjes zag van de hitte - en sterretjes zag ik regelmatig -, precies dus zo’n dag die dan weer als voordeel had dat je ‘s avonds nog heerlijk lang buiten kon genieten. 

De afgelopen weken was het stil geweest om ons heen; na onze toch wel in-het-water- gevallen vakantie maakten we er gewoon thuis weer wat van. We genoten van de rust, de beestjes en onze klein-maar-heel-fijne paradijsje. En een paradijsje was het; bomen, vlinders, keramiek, massa’s bloemen en veel, heel veel te zien. Zo ook vogels die onze waterbak regelmatig vonden en heerlijk zaten te spetteren, en zelfs de specht die er een badje nam; betere televisie was er gewoon niet, ik genoot er intens van.  Het paradijsje waar we niets aan hoefden te doen, óns paradijsje, dat - als je het vanuit een bepaalde hoek fotografeerde - wel een landgoed leek, heerlijk was het er. En dus zaten we op die heerlijke zomerse avond, na een veel te warme, duizelig makende, smoorhete dag, samen achter, op het piepkleine terrasje-voor-twee in onze tuin. 

‘s Middags was geen optie, want hoewel er schaduw genoeg was, werd er in de buurt volop in het water gespetterd en meer dan normaal geschreeuwd. Nou was voor mij de scheidslijn dun en dat besefte ik maar al te goed, maar toch … plezier maken kon toch ook zonder idioot en door merg-en-been-trekkend geschreeuw, gegil en gehuil. Mijn eigen kids inmiddels al lang volwassen vonden er het hunne van en beseften maar al te goed dat zij dat niet deden … op die leeftijd. Ik had serieus ook echt niet van die heel brave kinders - gelukkig niet! - maar ik zei er wel wat van en dat ontbrak hier volledig. Sterker nog, één van de ouders deed gewoon gezellig mee. 

Dan maar de avond, kinders naar bed en rust! Heerlijk stil was het, een tijdje … tot de herrie losbrak en hoe! Visite in de buurt, nóg meer visite en als klap op de vuurpijl ook nog muziek. Gelach, steeds harder wordende stemmen - alcohol speelde vast ook een rol - geschater en gelal; zij hadden lol, al werd die van mij helaas met de seconde minder.  Mijn op maat gemaakte oordoppen met glitters voldeden niet, dus zette ik mijn oranje bouwdoppen erbij op. Die oranje doppen waar mijn vader - als bouwvakker - trots op zou zijn geweest en die ik nog steeds wilde voorzien van een vrolijk gehaakt hoesje met bloemetjes en andere frutsels. Ze vielen toch al op, dus een beetje extra vond ik dan wel weer grappig. 

Het nadeel was dat ik, ondanks dat ik dan wel met dubbele oordoppen toch buiten zat, mijn man niet kon verstaan en dat was lastig, zo’n gesprek waarbij je niet hoorde wat de ander zei. Bovendien hoorde ik nog steeds het lawaai in de buurt. Deels lag dat zeker aan hen; doen alsof je alleen op de wereld was werkte nooit - al konden ze aan de nare intonatie in de stem niets doen -, en kon het volume best een beetje omlaag, deels lag het ook aan mij omdat ik zo overgevoelig was. 

Ik verhuisde van de tuin naar de serre waar het ook gezellig was. De glazen schuifwand, het vloerkleed, de gezellige houten tafel met fauteuiltjes, mijn eistoel, de zachte, indirecte verlichting en de enorme bloemen- en plantenzee gaven me ook altijd een warm en knus gevoel. Genieten was het normaal gesproken, ook daar. Helaas hielden zelfs de glazen deuren - naast de dubbele gehoorbescherming - de geluiden niet tegen en dat zei dus niets over mijn gehoorbescherming en ook niet over mezelf.  

Uiteindelijk gaf ik het, zoals dat wel vaker ging, weer op. Naar binnen maar weer, deuren dicht en op de bank, al eindigde het er meestal mee dat ik totaal overprikkeld en daardoor emotioneel mijn bed in plofte. Hoe positief ik over het algemeen ook was, hoe meer ik het op zijn plek kreeg en mijn weg wel vond, toch bleef dit soort situaties confronterend en niet zo’n beetje ook. 

Had ik de zomer in mijn bol? Zeker! Zolang het rustig was en ik lekker mijn ding kon doen, al was een hutje op de hei misschien nog niet eens zo’n slecht idee …