Passie!

Sinds de groepsbijeenkomst op de A1 was er iets wezenlijk veranderd in de manier waarop ik in de auto zat. Ik hield altijd van autorijden en reed zonder moeite overal en nergens en naar toe; wekelijks naar Zwolle, een dagje op stap, op visite of op vakantie en zelfs met de aanhanger … ik deed het. Ik had zelfs ooit eens een cursus rijden met de caravan gedaan; hilarisch was het moment dat ik de caravan zonder blikken of blozen achteruit inparkeerde en dat nog zonder haperingen ook. De kerels met open mond van verbazing en ik met een grote grijns op mijn gezicht. 


Ik moest er wat mee, want hoewel - én tegelijkertijd omdat - we aan de rand van het buitengebied en bij de grens woonden, betekende dat ook dat we toch echt wel regelmatig met de snelweg te maken hadden. Ik weigerde ook om de snelweg van mij te laten winnen dus pakte ik zo ongeveer alles aan om mijn angst te overwinnen: Ik nam rijlessen, reed alleen over de snelweg en ook over de plek van het ongeval; letterlijk ook … op de linkerbaan, die waar ik die zaterdagmiddag in 2019 heerlijk in het zonnetje lag. Inmiddels is het een rijbaan, op de dag zelf was het een berm. 



Die rijlessen die ik in het eerste jaar besloot te nemen waren nog een ding op zich. In eerste instantie mocht ik rijlessen nemen bij een instructeur die gespecialiseerd was in angst. Dat klonk goed, dus ik nam contact op. Toen echter bleek dat ik in eerste instantie gesprekken zou krijgen - en dat dat ook nog eens peperduur was - haakte ik af. Ik zocht een rij instructeur, geen psycholoog en van dat geld voor die gesprekken kon ik een heleboel rijlessen nemen. Het paste ook niet bij mij; ik wilde vooral ook doen, want met praten kreeg ik die snelweg niet onder de knie. Juf als ik was vond ik praktisch en concreet vooral erg fijn.  


Voor mijn rijlessen benaderde ik de rij instructrice van mijn kinderen, die op dat moment ook beiden aan het lessen had. En dus stond er drie keer per week een lesauto op de stoep. Overigens was het voor mijn kinderen op sommige momenten ook wel heftig; mijn dochter heeft wel wat moeten overwinnen op diezelfde snelweg. 


Mijn rij instructrice vond het toch ook een enigszins bijzondere situatie … gaf ze opeens les aan iemand die al een rijbewijs had sinds zij een kleuter was. Ze wilde haar voeten het liefst onder de stoel verstoppen; het zat zo in haar systeem dat ze alert moest zijn en haar voeten bij de rem moest houden dat ze er wel even aan moest wennen. Ik vond het echter maar wat fijn, iemand die voor mij remde als ik het zelf niet op tijd deed. Overigens was dat helemaal niet aan de orde want ik remde veel vaker te vroeg dan gewoon op tijd. Wat angst al niet kon doen, moe werd ik ervan. Gevaarlijk werd het dan nog weer ook. 


Inhalen en invoegen moest ik tijdens die lessen ook en ik deed het, al was het met mijn kiezen op elkaar, mijn schouders, nek en armen verkrampt van de spanning en een ongelooflijke hoofdpijn, ook al vanwege de visuele problematiek. De rijlessen op zich waren goed, ze deden me goed - althans dat beweerde ik voor mezelf - en ik was blij dat ik ze gevolgd had, al vroeg ik me ook steeds vaker af of het allemaal wel zo veilig was. Gedreven als ik was ging ik er gewoon van uit dat ik er wel kwam; straks was ik weer sterker dan de snelweg. Na die rijlessen viel ik dan meestal als een blok in slaap; het vrat energie. Hoe lang die angst nog effect zou hebben bleek ook jaren later nog telkens weer. 

 

Tijdens een rit over de snelweg - mijn man reed - merkte ik maar weer eens opnieuw hoe angstig ik was. De snelwegen in Duitsland waren nog een stukje krapper dan de wegen bij ons. Bovendien zat iedereen zo dicht op elkaar dat als er iets gebeurde, niemand nog een uitweg had. Doodsangsten stond ik uit en ik zat daar maar; handen onder mijn bovenbenen, ogen dicht en op mijn tanden bijtend terwijl de tranen me over de wangen liepen. 


Of die keer dat we een eind moesten rijden om naar onze nieuwe huisgenootje - James -  te gaan kijken. Ik had een kussen mee zodat ik onderweg kon slapen als ik daar behoefte aan had. Ik probeerde rustig te blijven, lette op mijn ademhaling, kneep mijn lippen op elkaar en mijn ogen dicht - want anders gaf ik een schrikreactie waar Erik weer van schrok - en werd er doodmoe van. 


Na het bezoekje klapte ik de stoel in de ligstand, trok mijn kussen in mijn nek en viel in slaap. Op het moment dat ik wakker werd en mijn ogen open deed was de vrachtwagen naast ons het eerste wat ik zag. Ik lag natuurlijk nog, was nog niet helemaal wakker en dus zag ik vooral de onderkant en een enorm wiel. Met een gil vloog ik overeind en daarvan schrok Erik vervolgens weer zo dat de paniek bijna bij allebei uitbrak. 


De angst, de prikkels, de klachten en daardoor het gebrek aan overzicht zorgden ervoor dat de snelweg het uiteindelijk - helaas - toch won. Overigens was het niet alleen de snelweg die het won, ook de gewone, grote kruispunten leverden stress en daardoor gevaarlijke situaties op. Meer dan eens had ik de neiging stil te blijven staan om te laten landen wat er nu dan weer gebeurde. Het zorgde ervoor dat ik uiteindelijk ontdekte dat de achterbank de meest prettige plek was, en niet alleen vanwege de geblindeerde ramen. 


De eerste keer dat ik achterin stapte zei mijn man al grappend ‘Nu moet je nog wel even oefenen met wuiven, koninginnen zitten immers altijd achterin’. Vergeten dat we geblindeerde ramen hadden zeker … 


Op het moment dat de afgelopen zomervakantie voor de deur stond vroeg ik me dan ook af of er niets was wat zou kunnen helpen, want dat dit iets was wat niet zomaar over was, was inmiddels wel duidelijk. De ongecontroleerde  schrikreacties - mijn handen die steeds weer in de lucht vlogen, mijn voeten die uit alle macht wilden remmen, de manier waarop ik me telkens weer schrap zette en tegen de leuning duwde als ik ook maar een remlicht zag - zorgden ervoor dat ik als een berg tegen de vakantiereis opzag. Opgeven wilde ik echter niet dus oriënteerde ik me op mogelijkheden. 


Uiteindelijk kwam ik een homeopathisch middel tegen: Passiflora. Het zou rustgevend moeten werken waardoor de angst, de paniek en dus de stress me niet meer - of niet meer direct - boven mijn hoofd zouden groeien. De passiflora op het flesje deed me denken aan de jaren aan het begin van onze relatie. Ik, die nog niet zoveel van planten wist en mijn eigen hovenier die passiebloemen kweekte; passiebloemen in alle kleuren op onze zolder, maar de mooiste vond ik altijd de meest alledaagse, de caerulea. Een soortgelijke stond op het flesje en groeide inmiddels ook in onze serre, want oude liefde roest niet. 


Het alledaagse paste dan ook wel weer bij mij, want de uitspraak ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ had ik in het verleden meerdere keren geroepen. Ik probeerde me dus ook in het verkeer maar weer ‘gewoon’ te gedragen, alleen was dat gewoon voor mij niet meer zo vanzelfsprekend en bovendien werd het nog gevaarlijk ook. Angst, onzekerheid en soms ook pure paniek, maar nu had ik mijn passiebloemen. 


De dag voor vertrek begon ik met mijn bloementabletjes en of het nou bewezen was of niet, of het nou zweverig was of niet, ik had er baat bij. Het haalde de scherpe kantjes er net een beetje af waardoor ik enigszins rustiger mee kon reizen. Dus hebben we zo nu en dan een langere reis voor de boeg dan is de passiflora mijn allerbeste maatje. En mocht het potje leeg zijn, dan heb ik altijd onze eigen passiebloemen nog. 


Als er ergens een hapje mist … 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts