Ongelooflijk trots!

Vandaag is het een beetje feest, feest omdat iets wat ik lang geleden al eens riep werkelijkheid geworden is. Wat ik dan precies riep? 

Tijdens mijn revalidatie ging ik schrijven en meer dan eens riep ik dus ‘ooit … schrijf ik een boek, een boek over al die dingen in het dagelijks leven waar je nooit over nagedacht had.’ 

Want zeg nou zelf, hoe vaak denk je nou na over het feit dat tandenpoetsen met een elektrische tandenborstel heel erg heftig kan zijn, dat een bezoekje aan de kapper meer stress dan een leuk kapsel mee brengt, dat het kopen van nieuwe kleding een ware ontdekkingstocht wordt omdat er muziek is, omdat het druk is of omdat je duizelig wordt van een printje. Ik had er voorheen nooit over nagedacht en dat is best logisch ook, je staat er toch ook niet bij stil? 

Schrijven bleek een enorme hulp, een stap in mijn proces. Ik analyseerde en ik reflecteerde; ik schreef het letterlijk van me af waardoor gebeurtenissen en ervaringen verwekt konden worden en waardoor ik kleine stapjes in dat o zo belangrijke acceptatieproces kon zetten. 

Als kind al schreef ik dagboeken vol, al lagen ze soms weer weken in de kast waardoor de tijdslijn nogal eens een onderbreking kende. Ik schreef in poëzie albums van vriendinnetjes en zij in dat van mij. Dierbare herinneringen aan mijn jeugd, mijn vriendschappen en mijn jaren op de basisschool. Later schreef ik in poëziealbums van mijn leerlingen - en mijn leerlingen in het poëziealbum van de groep - en daarna weer in de vriendschapsboekjes; van mijn kinderen, van mijn leerlingen en van mijn eigen groep. 

Schrijven op papier - met een mooie, dikke vulpen - bleef het fijnst, al werd het digitale schrijven steeds meer praktisch. De pennentic die ik van mijn opa erfde is er nog steeds. In mijn werk had ik er genoeg; pennen met printjes, pennen met kleurtjes aan de buitenkant of in de inkt, pennen met glitters en pennen met gel. Tijdens de schrijfles was het altijd feest, want telkens weer schreven er een aantal met een speciale ‘juffenpen’, gewoon om de les iets bijzonders mee te geven.

Als klein meisje kon ik samen met mijn opa rustig een tijdje zitten kijken naar alle pennen die hij verzameld had. Dan zaten we op een zondagochtend samen in de keuken, hij en ik, aan de houten tafel met het dikke, rood-met-beige tafelkleed met franjes erop. Voor ons pennen op een rijtje, in een bakje of nog in een zakje. Samen bekeken we de pennen, voerden er gesprekjes over en opa vertelde dan waar ze vandaan kwamen. Af en toe kreeg ik van hem een pen die dan een mooi plekje kreeg op mijn eigen bureau. Nog steeds moet ik - als ik ergens een mooie serie pennen zie - even kijken, even voelen. Kopen doe ik ze niet meer, ik heb ze niet meer zo nodig, al blijft het wel genieten. 

Vandaag was het dus een beetje feest en dat voelde heel bijzonder. Vanochtend nam ik mijn boeken dan eindelijk in ontvangst, een spannend moment want ik had ze nog niet gezien, wist ook niet hoe het eruit zou zien. Een digitale druk had ik al wel gezien, maar als boek, … dat was toch echt iets anders. 

En nu, nu ligt er dus een stapel boeken op mijn eigen tafel; een stapel boeken van mijn eigen hand, met mijn eigen naam en precies zoals ik ze wilde. 

Het maakt me ongelooflijk trots, het geeft me een mega goed gevoel, het geeft me een enorme kracht. Trots, emotioneel, stuiterend van enthousiasme en faliekant over mijn grenzen, dat dan ook wel weer. Vandaag is vandaag en geniet ik volop en morgen … dat zie ik morgen wel weer. Vanavond eten we een gebakje. Mijn eerste boek en als het lukt, ook zeker niet mijn laatste. 

Ps. Heb je interesse? Stuur me dan een berichtje via www.Heibelinmijnhersenpan@gmail.com De prijs van het boek is €16, exclusief verzenden.