Duiveltjes …

Nieuwe mensen leren kennen tijdens je vakantie is vaak een cadeautje. Zo ook tijdens onze laatste vakantie, op een prikkelarme, rustige en kleine camping. Onze buurtjes voor die week kwamen uit het noorden, een leuk en enthousiast stel. Lieve mensen ook en als beide mannen dan hetzelfde beroep hebben is een gesprek zo gestart. Dat is het leuke van mensen leren kennen tijdens een vakantie; soms klikt het, is het alsof je elkaar al jaren kent en zit je nooit om gespreksstof verlegen. Die medekampeerders van ons - waar we nog contact mee hebben - zitten dan ook mooi verspreid. 

Aan het eind van de die week wisselden we adresgegevens uit, spraken we af contact te houden en elkaar een keertje op te zoeken. Contact houden deden we echt en het bezoek werd gepland. We hadden afgesproken voor een zondagmiddag gezelligheid toen bij mij de twijfel, het dilemma en ook wel het verdriet toesloegen. Sociaal wezen als ik ben houd ik enorm van mensen om me heen, van warmte en gezelligheid en de wetenschap dat het goed is zoals het is. 

De twijfel zat hem erin dat ik me afvroeg of het nu wel zo’n slim idee was. We moesten eerst ruim een uur rijden, daarna zou ik zeker energie steken in de middag en de gezelligheid  - en als je een eind moet rijden blijft het niet bij een uurtje - om vervolgens nog weer ruim een uur terug te moeten rijden. En én én … en dat is voor mij te veel. 

Het dilemma zat hem erin dat ik heel graag wilde gaan - ik had me erop verheugd en constateerde pas laat dat ik er niet goed over had nagedacht - maar dat ik daarbij veel te veel van mezelf zou vragen en dat dat consequenties zou hebben. Het dilemma zat ook in het feit dat ik het ook voor mijn man graag door wilde laten gaan; hij genoot ook altijd zo van gezelligheid, sociale contacten en een middagje ontspanning. Het dilemma zat er ook in dat ik het ook voor onze omgekeerde visite sneu vond … hoe kon ik het nou afzeggen. 

Het verdrietige zat hem erin dat gevoel en verstand opnieuw niet op één lijn zaten, zoals zo vaak. Mijn verstand vertelde me dat ik beter niet kon gaan omdat ik daarmee veel te veel van mezelf vroeg. Mijn gevoel vertelde natuurlijk  precies het tegenovergestelde. 

Gevoel en verstand, ze zijn soms als twee rode duiveltjes die met hun kleine speertjes tegenover elkaar staan. Naar welke van de twee moest ik nu luisteren? 

Het heeft me een ochtend gekost maar uiteindelijk was ik eruit … als ik dus een afspraak af moet zeggen is dat niet omdat ik dat nou zo graag wil, maar omdat ik dan even niet anders kan …

Wat is het dan fijn als mensen lief en begripvol zijn!