Links, rechts … 10 januari 2020

In mijn werk maakten  ouders regelmatig de opmerking ‘Hoe kun je tegen al dat geluid en lawaai, ik zou knettergek worden’. Nooit had ik er last van en dat was maar goed ook want kinderen en lawaai, dat hoort wel enigszins bij elkaar. Zingen met honderden kinderen op het schoolplein, carnaval met de kapel uit het dorp, de echo in de gymzaal en het enthousiaste - en soms overdreven - geschreeuw buiten … filteren kon ik als de beste. Het was mijn wereld, de plek waar ik me thuis voelde. 

En nu … nu ervaar ik wat leerlingen voelen als ze overprikkeld zijn, komen geluiden hard binnen, zijn lawaai en harde muziek enórm belastend en denk ik wat ouders toen ook dachten .. ik word er ‘knettergek’ van. 

Prikkels kun je niet uitschakelen; die zijn er, overal en altijd en in alle soorten en maten. Het zijn dan ook die prikkels die voor een flink deel mijn leven bepalen, eigenlijk bepalen ze mijn leven in alles want mijn filter is kapot. 

Het liefst heb ik het stil om me heen, als het niet stil is maak ik het zo stil mogelijk. Soms betekent dat dat het raam dicht gaat of dat de lampen op een zachte stand staan. En de lamp die in mijn ogen schijnt? Die mag uit. 

Het betekent ook dat ik met mijn rug naar de zon ga zitten omdat ik anders misselijk en duizelig wordt en het zweet me aan alle kanten uitbreekt en dat is dan niet omdat ik het zo warm heb.

Het betekent ook dat ik - als we ergens op visite zijn - vraag of radio en tv uit mogen of dat de lamp gedimd kan worden. En dat is gelukkig nooit een probleem. Mijn buurvrouw zet zelfs haar klokken stil als ik ‘een bakkie thee kom doen’. 

Prikkels komen binnen via onze zintuigen en zowel intern als extern. Mijn brein kan die prikkels niet goed verwerken en daar word ik doodmoe en soms letterlijk ziek van. 

Ook tijdens de revalidatie viel het op: het zoemen van de loopband was als een bromvlieg in mijn oren, de lampen in de sporthal deden niet onder voor de bouwlampen die mijn vader wel eens gebruikte. En als ik met mindfullness bezig was, was het geluid van geloop over de gang zo irritant dat ik het liefst mijn vingers in mijn oren stopte. Dat was precies de reden dat ik het zo fijn vond in dat verwarmde zwembad. Door het drijven op mijn rug lagen mijn oren onder water, ik hoorde wel het bubbelen van het water maar juist dat gebubbel werkte erg rustgevend. 

Tijdens een van de revalidatie sessies werd er een testje op die prikkelverwerking gedaan. 

Ik lag ontspannen op mijn rug op de bank. De lampen gedimd, uit konden ze natuurlijk niet want dan zag mijn therapeut niets meer. De bedoeling was dat er pittenzakjes op mijn lichaam gelegd zouden worden - eerst links en vervolgens rechts - en ik moest dan met mijn ogen dicht voelen hoe het was en dat dan benoemen. 

De therapeut ging rustig aan de slag, sprak niet en liet me rustig voelen. Toen links alle zakjes op hun plek lagen voelde ik duidelijk mijn hele arm en ook mijn hele been. Het vormde gewoon en lekker warm.  

De zakjes aan de rechterkant daarna zorgden voor een heel ander gevoel; het leek alsof zowel mijn arm als mijn been in stukken waren, ik kon ze niet als geheel voelen en bovendien voelde het ook kouder. Hoe kon dit? 

Daarna mocht ik bijkomen onder een  verzwaringsdeken. Deze deken zorgt er - door de gelijkmatige druk - voor dat de prikkelverwerking positief gestimuleerd wordt door het kalmerende effect van de deken. En ik? Ik heb toch maar niet gevraagd of ze me over een uurtje wakker kwam maken …