Oude vrienden …

Het was door omstandigheden al wel een half jaar geleden dat we elkaar gezien hadden maar eindelijk was het dan gelukt om af te spreken. ‘Oude’ vrienden die we al kennen sinds hun kinderen klein waren en de onze nog niet eens geboren. Veel samen meegemaakt en beleefd en de contacten zijn nog altijd even fijn. 

Ik had dan ook echt zin in een avondje gezelligheid; een avondje kletsen, een rondje kinderen en kleinkinderen, de komende zomer, de vakantieplannen - als dat zou kunnen met COVID19 - en wat nog meer op tafel kwam. We zaten gezellig aan de eikenhouten keukentafel, kaarsjes aan - lampen uit - en hapjes en drankjes op tafel. Het was ouderwets gezellig, ik was op dreef en genoot er intens van. Dat mijn hoofd vol raakte negeerde ik; ik verwees de watten, de hoofdpijn en de opkomende pijn in mijn nek en schouders naar ergens waar ze even niet mochten bestaan. 

Dat ik daarbij over mijn grenzen ging wist ik en ik deed het bewust; op het Roessingh had ik immers ook geleerd dat je best een keertje over je grens mag gaan en vanavond was nou precies zo’n moment want sociale contacten kan ik niet missen al moet ik ze nu wel bewust plannen. 

Nou is het zeker niet zo dat ik mijn grenzen zo goed voel - meestal voel ik het pas achteraf - maar met dit soort activiteiten weet ik dat ik over mijn grens ga en dus doe ik het, soms dan. Soms ‘moet’ dat ook … voor de gezelligheid, voor de contacten, voor mijn man en voor mijn eigenwaarde. 

Toen ik na het bezoek gauw mijn nestje op zocht kwam ik tot rust en voelde ik maar al te goed wat ik weggedrukt had; in mijn hersenpan was het kermis. Door het lichte gevoel in mijn hoofd en de duizeligheid was het alsof ik weer als vanouds in een attractie zat, zo eentje die rondjes draaide en daarbij nog op en neer ging ook. 

Op zo’n moment ben ik blij dat de mindfullness oefeningen steeds weer hun effect hebben. Ik kan rustig zeggen dat ik er goed in ben geworden, belachelijk goed misschien wel. Door de combinatie van oefeningen, pijnstillers, warmte en tevredenheid lukte het me dit keer snel in slaap te vallen; ondanks de pijn toch tevreden en vast en zeker met een glimlach op mijn gezicht. Dat ik van dit moment morgen en ook overmorgen nog moet bijkomen neem ik voor deze keer voor lief …