Kippenvel! 11 januari 2020

 Op de eerste verjaardag na mijn ongeval op de A1 kreeg ik van een lieve en goede vriendin een boek. Ik zag haar twijfel en ze benoemde het: ‘Ik vind het zo gek om je dit boek te geven op je verjaardag en eigenlijk ook wel een beetje moeilijk, maar ik kon het ook niet laten liggen.’ Wat was ik blij met haar eerlijke opmerking, dat is echte vriendschap. Ze gaf het me omdat ze mij erin herkende en dat terwijl ze alleen nog maar de eerste bladzijden gelezen had. Kippenvel, bij allebei. 


Het boek begint met de zin ‘Weet je wat het met je doet als je een auto-ongeluk krijgt?’ BAM! Die kwam binnen, zowel bij haar als bij mij. Ik wilde het wegdrukken maar merkte ook dat ik geïntrigeerd was. 

Wat was dat voor boek? Het feit dat zij mij dit boek gaf voelde gek genoeg ook als een stukje erkenning, alsof ze daarmee aangaf ‘ik zie je en ik zie ook hoe lastig het voor je is’. 


Stukje bij beetje ben ik het boek gaan lezen; stukje bij beetje omdat lezen voor deze boekenwurm zomaar een uitdaging is geworden. Na een paar regels dacht ik … wat staat er nou … en ook alweer? Ook mijn knalblauwe kijkers vonden dat lezen helemaal niet zo grappig, dat merkte ik aan de signalen die ik van ze kreeg: Ze begonnen te knijpen, ze werden moe en ze zorgden ervoor dat ik een beetje duizelig werd omdat de letters nogal wiebelig waren. 


Stukje bij beetje ook omdat ik merkte dat het boek confronteerde, ik herkende er zoveel in. Soms lag het ook weer een tijd in de kast, gewoon omdat ik dan vanwege die confrontatie niet verder kón lezen, eigenlijk niet durfde te lezen. Als het dan te dicht bij kwam en ik zelf nog niet zover was dacht ik steeds ‘maar dat gaat mij niet gebeuren’ … en dan zo’n beetje vervelend stemmetje dat zachtjes zegt … maar-je-weet-het-niet. Hou op! Ik was nog niet zover en wilde al helemaal niet weten wat er nog verder omheen hing. 


Tegelijkertijd was het toch ook fijn om te lezen dat er anderen waren zoals ik, alsof er een soort van bontje ontstond. Iets met ‘gedeelde smart is halve smart’. Nou werkt het niet zo natuurlijk maar toch voelde ik de connectie, de verbinding. Ik deed niet eens mee aan ‘de Mol’ en nou zat ik gewoon opeens in een bontje, hoe gaaf is dat! 


Het boek is nu nog steeds niet helemaal uit, niet alleen omdat het allemaal niet zo snel gaat maar ook omdat ik weer op een confronterend stukje ben gebotst. Nu nog even niet. En dat is dan ook precies het  fijne van een boek … je legt het gewoon even weg, tot je er wél aan toe bent. 


Oh ja en de titel van dat boek? Klap!

(Christine Kliphuis, 2019) 

Reacties

Populaire posts