Een bezoekje aan de tandarts.

Uit een van mijn bovenste kiezen is een stuk van de vulling verdwenen. Dat moet even opgelost worden dus ik plan een afspraak. Dat even blijkt die dag alleen niet even te zijn. Voor ik de praktijk binnenloop heb ik mijn eigen, geniale oordoppen al in. Oordoppen? Ha, niet dat ze me ook maar enigszins helpen bij het vullen van mijn kies. Nee de oordoppen zijn voor, of beter gezegd, tegen de muziek; de muziek die zo ongelooflijk hard staat of tenminste, bij mij zo binnenkomt. Ik heb al eens gevraagd of het niet wat zachter kon maar dat bleek niet te kunnen want … centraal geregeld. Voorheen viel me dat nooit zo op maar nu, nu heb ik vleermuisoren en vang ik elke trilling, elk geluid op.

Terug naar de stoel. Ik lig op zich best goed; mijn tandarts heeft een heel luxe, zachte stoel, zo eentje waarin je bijna omarmd wordt. Als de verdoving zijn werk doet kan het feest beginnen. De oude overgebleven vulling is in een mum van tijd verdwenen en ik denk nog … mooi! Nog even en ik kan naar huis. 

En dan gebeurt het .. de nieuwe vulling - die er ook vlug in zit - moet gepolijst worden. Alsof een drilboor in mijn mond een feestje viert, zo gaat het tekeer. Mijn hersenen komen zwaar in opstand, en hoe langer het duurt hoe erger het wordt. Het voelt alsof ik van binnen begin te koken, alsof iemand een band - een zwarte - om mijn hoofd heeft geknoopt en daaraan staat te trekken, alsof iemand met een hand in mijn hoofd mijn hersenen blauwe plekken bezorgd.

De tranen springen me in de ogen, ik moet mijn best doen om te ontspannen en dat dan ook nog met een kokende hersenpan. Als ik uiteindelijk - na wel een kwartier - weer overeind mag, blijf ik liggen. Helaas kan ik niet blijven liggen, next one! De stoel helpt een handje bij het opstaan - ik zei al dat het een luxe was - en ik stap er als een bejaarde af … oeff dat belooft wat als ik straks 80 ben!

Helemaal vast sta ik niet op mijn benen en de tranen zitten hoog. Ik laat me niet kennen, pak mijn spullen en pers er nog een groet uit, altijd vriendelijk blijven. Bij de balie maak ik een foto van de code om de slagboom te openen; ik zie gebeuren dat ik anders voor de slagboom sta en niet meer weet wat ik in moet voeren; mijn hoofd zit vol, er is geen plek meer voor de code. De dame achter de balie schiet in de lach en ik, ik lach een klein lachje terug. Ik druk mijn oordoppen nog iets dieper in de oren en loop de deur uit. De tranen hebben inmiddels een uitweg gevonden … ze doen een wedstrijdje over mijn wangen. 

Als ik voor de slagboom sta zie ik pas dat ik de code niet nodig heb; de slagboom is al open en is net alsof ik vriendelijk uitgezwaaid wordt. Tot de volgende keer … gelukkig duurt dat nog even!