Touch it!
Het was zover! Na alles geprobeerd te hebben; een wachtlijst, toenemende pijn en zwelling mocht ik me eindelijk gaan melden in het duurste hotel van de stad. Mét uitroepteken, want ik was eraan toe. Nu was het natuurlijk niet het hotel waar ik dan het liefste was, al was het in mijn geval ook meer dan goed. De afgelopen maanden ging ik bij gebruik van mijn hand steeds vaker en sneller over de grens en werd ik steeds onhandiger - en dat zei toch echt wel wat, ik en onhandig - dus was ik blij, met uitroepteken. De positieve ervaringen van de vorige keer én mijn aandachtspunten had ik tijdens alle vooraf gaande gesprekken en de screening benoemd, zodat ik zeker wist dat alles duidelijk was. Het enige dat nog níet besproken was, was de wachttijd vóór mijn ok. Een tijd die best vervelend uit kon pakken als er meerdere patiënten een uitgebreid gesprek gingen voeren, heerlijk ‘sociaal’ waren met hun telefoon en de pling-plongs me om de oren vlogen. Om me daartegen te besche...