Hallo?!!

Nooit had ik er ‘vroeger’ over nagedacht wat er allemaal gebeurde tijdens een telefoongesprek, of eigenlijk al voordat je in gesprek was. 

Het eerste wat je meestal te horen kreeg was een muziekje, en over het algemeen waren ze heel irritant; irritant in de zin van veel herhaling, hoge tonen, vreemde riedeltjes. Hulde aan de bedrijven die de keuze boden om geen muziek te hoeven horen. 

En wat te denken van de soms ellenlange keuze menu’s; was het menu ergens tussen nummer drie en vijf, dan was ik het alweer kwijt. Het leverde soms gekke situaties op omdat ik een verkeerde keuze maakte, iemand aan de lijn kreeg die ik niet moest hebben en die me dan weer doorschakelde waarna ik weer muziek hoorde. 

Het had tot gevolg dat als ik een belletje moest plegen, ik dus hulp nodig had. Mijn man belde, luisterde het irritante muziekje of de keuzes af tot er iemand aan de lijn kwam, en zei vervolgens ‘moment, ik geef de telefoon aan mijn vrouw’. 

Ik had tot die tijd met mijn vingers in mijn oren gezeten - of met de koptelefoon op mijn hoofd -  omdat ik het soms nog hoorde als hij de telefoon aan zijn oor had. Het gebeurde ook dat hij in de gang stond te wachten op verbinding en ik in de woonkamer zat, waardoor er tijd tussen het overgeven van het gesprek zat. 

Het zal aan de andere kant van de lijn vast voor vreemde gezichten en misschien ook wel gedachtes hebben gezorgd; een man die belde en vervolgens de telefoon aan zijn vrouw gaf. Vreemde relatie en het was wel duidelijk wie het voor het zeggen had? 

Ik kon er ook wel om in de lach schieten als ik daaraan dacht, want opvallend was het natuurlijk wel. Maar goed, telefoonmuziekjes, keuzemenu’s en ik, dat ging niet samen en dus was dit een perfecte oplossing. 

Voor het zover was dat mijn man belde had ik het echt wel zelf geprobeerd, ik wist - bij een nieuw contact -  natuurlijk van tevoren niet óf er wel een muziekje of menuutje kwam. Hoorde ik een muziekje dan duurde het nog geen halve minuut voor ik de verbinding verbrak; misselijk, watten in mijn hoofd en vlammen die me aan alle kanten uitsloegen. Dat kon anders en dus belde mijn man. 

Hoe anders was het als ik gebeld werd. Soms ging het prima omdat de ander rustig was aan de telefoon, me liet denken en de tijd nam, maar soms … 

Zo ook die middag dat ik gebeld werd door de telefoon provider, mijn abonnement mocht verlengd, hoera! Natuurlijk had ik dat allang gezien in mijn app, want over het algemeen kon dat een maand of vier van tevoren. Maar goed, ik had het nog niet gedaan - ik had ook nog tijd zat -, omdat ik er niet mee bezig was en nog helemaal niet wist wat ik wilde. Althans, ik wilde geen nieuwe telefoon en al helemaal geen duur abonnement en voor de rest … zover was ik nog niet. 

De dame aan de telefoon begon te ratelen en ik riep ‘Ho stop, je gaat te snel, ik volg je niet’. Ik wenkte mijn zoon erbij die toevallig in de woonkamer was. Ze begon opnieuw te ratelen en ik haakte steeds meer af. Achteraf was dat het moment dat ik het gesprek had moeten beëindigen maar op dat moment lukte dat niet. 

Vervolgens ging het over een sms - die ik niet ontving -, een email, een contract, bedenktijd en weet ik wat niet meer. Al die dingen tegelijk, dat werkte niet en ik raakte de draad dus kwijt. Meerdere keren gaf ik aan dat ik wilde stoppen omdat ik niet meer kon volgen, niet meer na kon denken en dus niks ging beslissen ook. Mijn hoofd was inmiddels overvol, ik was misselijk en stond op het punt de inhoud eruit te gooien, uit mijn maag dan. 

Ze bleef echter doorgaan, drong zich vreselijk irritant op en luisterde niet totdat ik een flinke boosheid op voelde komen en riep ‘En-nu-stop’. De boosheid kwam vanuit mijn tenen zo ongeveer. 

Verbaasd bleef het even stil en ik benoemde opnieuw dat ik niks meer ging doen. ‘Waarom niet’ was de vraag en ik dacht dat ik van mijn stoel viel. ‘Dan kunnen we het wel mondeling doen was haar reactie’ waarop ik bijna ontplofte en riep ‘Nee, dat doen we niet. Ik heb aangegeven waarom. Welk stuk begrijp je niet!?’ 

Telefoon terreur … soms was het ook gewoon heerlijk even óntzettend boos te worden, al waren de aanleiding en het gevolg voor mij teveel, veel te veel. 

Na het beëindigen van het gesprek zei mijn zoon ‘Mam, ze was vreselijk opdringerig, je had ook de verbinding kunnen verbreken …’