Goud!

 Enkele weken geleden viel spontaan de uitnodiging op de mat, nou ja op de mat … in de app. Een appje van een lieve vriendin, of we misschien zin hadden om de zondag erop asperges te komen eten?

Ik merkte bij mezelf dat ik blij werd van haar appje, niet zomaar blij maar echt heel blij. Het was een zeldzaam uitje, een gezellig moment, een etentje met vrienden en precies zo’n moment waarop ik me gewoon even méns kon voelen. Natuurlijk wist ik ook dat het een bewuste keuze was en dat de gevolgen er toch wel waren maar dan nog, het was mijn keuze en dus wat het goed. 

Terwijl ik terug appte dat we ons erop verheugden vroeg ik ook meteen maar even naar de mogelijkheid me even terug te trekken. Nou vond ik daar echt wel wat van, dat ik me tussendoor steeds even terug moest trekken; dit soort momenten bleef confronterend maar een andere keuze was er niet. Het moest, om mijn brein dat het anders niet trok de rust te gunnen, om te ontprikkelen en even in totale stilte bij te komen. 

Hoe blij ik mocht zijn met het begrip en de mensen om mee heen bleek meteen wel weer, want al even spontaan kwam de reactie ‘logeerkamer een optie?’ Zo’n lieve, zorgzame, hartverwarmende reactie, waardoor ik me nog meer welkom voelde. 

Ik had er dus zin in. Een uur voor vertrek dook ik nog even lekker mijn bed in, gooide er een paar pijnstillers in en ging uiteindelijk gewapend met een vrolijke bos bloemen, in een vlotte spijkerjurk met een paar zomerse sneakers eronder op pad. 

Eenmaal binnen voelde het goed. 

Het was zoals altijd gezellig bij hen; de knusse woonkamer met de heerlijke warmte van de houtkachel - al werd deze soms wat te enthousiast opgestookt waardoor de vlammen ons nog harder dan de kachel uitsloegen -, het gordijn dat naar beneden ging omdat ik last had van het felle licht en de sfeervol gedekte tafel - met prachtig servies, rosé gouden bestek en kristallen glazen - zorgden ervoor dat ik me thuis voelde en ik genoot. Een theetje, een drankje, heerlijk eten en fijn gezelschap. 

Een kop thee en een bord romige aspergesoep verder was het tijd voor het eerste momentje voor mezelf. Ik vond het maar niks, dat momentje voor mezelf. Natuurlijk wilde ik er liever bij blijven, natuurlijk wilde ik dit bejaarde leven niet maar met hulp van mijn ambulant begeleider had ik inmiddels ook ontdekt dat dit wél voor me werkte en dat ik dat dus nodig had. Die me-time deed me gewoon echt goed en zorgde ervoor dat ik zo’n sociaal moment wat beter vol kon houden. Nou was het niet zo dat ik na die rustmomenten de hele wereld aan kon, maar ze hielpen en dat was het belangrijkst. 

Twintig minuten stille rust verder schoof ik aan voor het hoofdgerecht; een heerlijk bord met prachtige asperges gegarneerd met saus, ham én ei, verse krieltjes en een mals stukje vlees. Een traditioneel gerecht was het en tegelijkertijd zo traditioneel lekker dat ik mijn vingers er bijna bij op at. Een beetje gek voelde het wel want na het hoofdgerecht en de bijbehorende gesprekstof dook ik alweer het bed in. Lekker languit voelde ik dat ik heel dicht bij vertrek naar dromenland was. Waar ik het eerste rustmoment nog ontspannen lag, viel ik bij het tweede echt in slaap. 

Ik schrok wakker van de wekker en wist even niet waar ik was, al was dat op zich niets nieuws. Het overkwam me vaak genoeg … wakker worden uit zo’n diepe slaap dat ik me als eerste afvroeg waar ik was, welke dag het dan was en wat ik aan het doen was, al dan niet in die volgorde … 

Eenmaal weer beneden kwam het toetje op tafel; eigenlijk was het maar goed dat er door mijn toe doen in elk geval pauzes ingelast werden, want daardoor kon bij iedereen het vorige gerecht mooi even zakken. En een toetje, dat ging er natuurlijk altijd wel in. 

Als afsluiter volgde er na dat toetje nog een koffie met een overheerlijke bonbon, kletsen we nog wat en uiteindelijk besloten we gezamenlijk er een eind aan te breien. We trokken onze jassen aan en liepen samen en hand-in-hand genietend het kleine stukje naar huis, waar ik vervolgens heel moe en tegelijkertijd meer dan voldaan mijn bed in plofte. 

Hoe een uitnodiging dan uiteindelijk zorgde voor een stukje magie; een ogenschijnlijk eenvoudige dag werd een dag met glans,  door het goud op het bord, het goud op de vloer - door de stralen van de zon - en het allermooiste goud dat er bestond: Vriendschap, sociale contacten en lieve mensen om je heen.