Jubileum …

Het eerste lustrum was geweest, al was het dit keer een twijfelachtig lustrum. Het was namelijk alweer de vijfde keer sinds … dat ik de voor mij leukste beurs ooit niet kon bezoeken: De Kreadoe! 

Elk jaar kwam de beurs opnieuw voorbij en elk jaar was ik erbij, al zolang de beurs bestond zo ongeveer. Elk jaar verheugden we - mijn hobbymaatje en ik - ons ook alweer op de volgende als we de beursvloer afliepen en weer een jaartje moesten wachten. 

Het begon al als we ‘s ochtends vroeg vertrokken. De een kwam van de links, de ander van rechts en we troffen elkaar dan in de trein en soms al op het station. Als we dan in de trein hadden afgesproken was het altijd weer even spannend of we in het zelfde gedeelte terecht waren gekomen; het was ons een keer mis gegaan en toen duurde het even voor we elkaar gevonden hadden. 

Eenmaal onderweg ontdekten we om ons heen steeds meer creatievelingen, allemaal ontspannen en gezellig op weg naar die enorme hallen vol met knutselspullen. Aangekomen op het station in Utrecht hoefde je - als je de weg niet wist - niet eens te zoeken naar de goede richting. Als je de massa volgde kwam je er vanzelf! 

Na het afgeven van onze jassen en een bezoek aan het toilet - dan konden we even door - liepen we gewapend met lege tassen, een volle portemonnee, een pinpas voor je-kon-nooit-weten, op stevige schoenen en in vooral niet te dikke kleding naar de ingang van de beurs. We hadden de beurs al zo vaak bezocht dat we precies wisten wat handig was en wat voor ons werkte, ervaringsdeskundigen dus. 

Meestal waren we net iets te vroeg en stonden we met alle mede crea’s te wachten tot de deuren open gingen en we eindelijk - onder het gespuit van de roze confetti kanonnen - de vloer op konden, op zoek naar vooral veel inspiratie, gezelligheid en mooie aanbiedingen, want die waren er altijd genoeg. 

Ik genoot altijd intens van het vrolijke geroezemoes op de vloer, de roze lopers die voor de aankleding zorgden, de enthousiaste winkeliers, de nog enthousiastere bezoekers, de gezellige hoekjes. Uren dwaalden we rond, en ik deed het zelfs al eens een jaar op krukken, want een beurs laten schieten was aan mij niet besteed. 

In de ochtend eerst de kramen die we zeker wilden bezoeken, van tevoren genoteerd en in de route opgenomen. Tussen de middag zochten we dan een plekje voor de lunch en zaten we meestal gewoon op de grond, gewoon omdat het overal zo ontzettend druk was dat er geen plekje meer te krijgen was. Genietend van de goed belegde broodjes raakten we in gesprek voor ons onbekenden al hadden we allemaal iets gemeen: Creativiteit-met-hoofdletters. 

Na de lunch en de broodnodige pauze liepen we vervolgens ‘s middags de hele beursvloer nogmaals over om aan het eind even na te denken wat we nog eens wilden zien, want stel je toch eens voor dat we iets gemist zouden hebben. 

Qua tijd stelde zo’n dag ook nooit iets voor; het was voor ons gevoel alweer om voor we er erg in hadden. Eenmaal terug in de trein kletsen we gezellig na, genoten we van alle gescoorde schatten en inspiratie om vervolgens de conclusie te trekken dat we toch minstens twee dagen vrij moesten kunnen nemen, niet om bij te komen maar om te knutselen. Uiteraard was dat nooit een optie, dus eenmaal thuis legde ik alles in mijn knusse, kleine hobbyhok om het in het weekend erop opnieuw te ontdekken. 

Hoe anders was het nu, het eerste lustrum was alweer geweest. Waar ik het eerste jaar de beurs voorbij liet gaan en dacht dat het het jaar erop wel weer haalbaar zou zijn, wist ik inmiddels beter. Voor mij was het definitief geen optie meer; te druk, te veel, te lang … 

Elk jaar opnieuw zag ik weer de foto’s; stapels foto’s van de gezelligheid, de bruisende beurs en de rode wangen van de bezoekers en eerlijk? Het deed nog steeds een beetje pijn, ik miste het nog steeds, ik voelde nog steeds een knoop in mijn maag … al wist ik inmiddels ook zoveel meer. Wilde ik zorgen voor mezelf, dan trakteerde ik mezelf online; mijn favoriete hobbywinkel online kreeg zeker een bezoek. 

Voor mij dus niet meer Kreadoe, al nam niemand me ooit nog af dat ik - al was het in blokjes en heel gestructureerd - nog steeds wel ‘krea doe’!