Wiebeloogjes

Wie kende ze niet, die kleine oogjes die je overal en nergens op kon plakken om een grappig en vrolijk effect te krijgen. 

Witte plastic schijfjes waren het, met daarin een zwart cirkeltje. Het zwarte schijfje zorgde ervoor dat ze leken te bewegen wanneer de oogjes gekanteld of geschud werden. Samen met mijn leerlingen gebruikte ik de oogjes in het verleden regelmatig; op poppetjes-met-een-tuinkers-kapsel, op oranje wuppie-pomponnetjes voor een EK of gewoon op een knutselwerkje. Hilariteit alom, vooral als de oogjes alle kanten op schoten. 

Vandaag was het voor mij ook weer zover, al had ik ze nu zelf: Wiebeloogjes! Op het moment dat ik ging zitten om uit bed te stappen ging het mis. De wereld draaide om me heen en mijn hoofd voelde als een schuddebol-met-sneeuw. Al zwalkend en mezelf vasthoudend liep ik naar de badkamer, soms even stoppend om mijn evenwicht te hervinden of gewoon om een andere route te kiezen omdat ik tegen een deurpost gelopen was. 

Duizelig was ik, als ik eens een boodschap deed - en die deed ik vanwege de drukte al bijna nooit - en de artikelen van het karretje op de band moest leggen of weer terug. 

Duizelig was ik ook als ik - bij gebrek aan iemand anders - de hond moest laten plassen voor ons huis. Mijn lieve spring-in-het-veld draaide enthousiast om me heen terwijl ik zijn riem nog aan moest klikken en dat was dus geen succes. 

Duizelig was ik ook als ik servies terug wilde zetten in de lade, al was het een zoektocht geweest hoe ik dat het best kon doen. Teveel tegelijk wilde niet want te zwaar, en heen-en-weer draaien zorgde dan weer voor duizeligheid, al was dat ook de enige optie want anders kwam het nooit op zijn plek. Voorzichtig dus, stap voor stap en langzaam draaien. 

Het gebeurde me ook toen we terug waren van onze in het water gevallen vakantie afgelopen zomer en mijn buurvrouw even kwam horen hoe het was. Ze zag me krampachtig vasthoudend staan en benoemde het. ‘Ik zie dat je niet lekker bent, je ogen schieten van links naar rechts’ en dat voelde ik dus ook. 

Duizeligheid was me dus allesbehalve vreemd, maar deze draaierige wereld zorgde er helaas voor dat ik een soort van instant high was en de dag vooral liggend en af en toe lopend-en-mezelf-stevig-vasthoudend  doorbracht. Wiebeloogjes grappig? Vandaag even niet …