Kleur!

Voordat we op vakantie gingen, ging ik op zoek naar een nieuw kleurboek. Ik zag mezelf al zitten op de camping; voetjes in het gras, een prachtig kleurboek en mijn potloden en stiften, hoe fijn was dat! Kleuren was als kind al favoriet, en van het eerste geld dat ik kreeg om naar de kermis te gaan kocht ik … een kleurboek. Ik weet het nog, een klein boekje op A5 formaat, van Holly Hobbie en het kostte één-gulden-vijf-en-negentig. 

Holly Hobbie was toen hip, ze was een meisje met een patchworkjurk, bruine laarsjes en een blauwe flaphoed. Een meisje met een mooie bos krullen, roze wangen en sproetjes op haar neus. Een kleurboek dus, toen en nu opnieuw. 

Had ik dan geen kleurboek meer? Zeker wel, ik had een plank vol, en helaas allemaal te gedetailleerd, te vol en te druk. Vrolijke kleurboeken ook, vol bloemen, vlinders, vogels en frutsels. Of met gebakjes, cakejes, snoepjes en ander klein, gezellig en lekker spul. Had ik één van die kleurboeken voor me liggen, dan kon ik wachten op protest en niet zo zuinig ook. 

Hoofdpijn, wazig zien, het gevoel alsof mijn ogen achterstevoren in mijn hoofd zaten en de boel daarboven ontplofte. Deed ik mijn bril af, dan zag ik regelmatig meerdere stippen op een vlinder, dubbele lijnen in de ramen of twee chocolaatjes op een schaal, hoewel dat laatste helemaal zo verkeerd niet was. 

Een ander kleurboek dus, met minder details en veel meer rust. Een kleurboek ook dat ontspanning gaf, waarin ik heerlijk bezig kon zijn. Ik googlede - of goochelde - wat in de rondte maar vond niet wat ik zocht. Kleurboeken genoeg en als ik zocht naar kleurboeken voor mensen met … ontdekte ik er wel een aantal en daar was dan meteen ook alles mee gezegd. 

Saai, onaantrekkelijk, veel van hetzelfde en grijs, grijs, grijs. Als ik het leven van voor met dat van nu vergeleek dan kwam het in grotere lijnen best overeen met de gevonden kleuren en toch had ik daar juist moeite mee. 

Alsof het leven mét een hersenletsel ook meteen maar niet meer leuk, kleurig of aantrekkelijk mocht of kon zijn en zo stond ik er dus niet in. Het was aan mij om er toch nog iets van te maken en dat ik deed bleek uit het compliment dat ik van mijn dochter kreeg. ‘Mam, ook al is je hele leven anders, ook al gaan dingen moeilijk en ben je best wel wat verloren, toch doe je nog wat met je leven en maak je er wat van … tenminste, je probeert het wel!’ En ik, ik werd er stil van. Wat een cadeau, op een onverwacht moment. 

Wat het kleurboek betrof vond ik uiteindelijk een prachtexemplaar. Een boek voor senioren was het, maar het paste me precies. Niet te kleine vlakken, niet te gedetailleerd maar gewoon lekker vrolijk, aantrekkelijk, net iets groter en daardoor overzichtelijk. Precies dus wat ik zocht. 

Ik stuurde vervolgens de uitgeefster een berichtje dat ik blij werd van haar boek en op hetzelfde moment ging er een lichtje branden. Wie weet ontwierp ik er in de toekomst wel eentje zelf, creativiteit genoeg!