Aiii … aansprakelijk

Op onze robuuste oud-eiken eettafel stond een prachtige blauwe vaas met kersenbloesem, een mooie bos die ik kreeg van een lotgenoot. Ik was er blij mee en genoot van dit mooie stukje natuur. Hoe prachtig kon eenvoud zijn. 

Dat ook onze vijf maand oude kitten deze leuke bos interessant vond, bleek wel weer; het duurde niet heel lang voor ze er bijna in geklommen was. Ik viste haar uit de bos takken en zette haar weer keurig op de grond. Over het algemeen liet ze vazen met inhoud met rust maar als ze de gekke vijf minuten had … 

De keer dat het mis ging, ging het meteen ook goed mis. Om te voorkomen dat de kat de vaas om zou stoten wilde ik haar tegenhouden en omdat ik tegelijkertijd iets wilde pakken ging het dus mis en goed ook. De kat vloog ervan door, ik raakte de vaas die daardoor omkieperde en het water stroomde over de tafel. 

Nu kon die tafel dat echt wel hebben, de iPad en de koptelefoon waren een ander verhaal. Ik greep de iPad, trok hem uit de hoes en probeerde de boel zo snel als ik kon te drogen, stopte de iPad weer in de hoes en dacht er vervolgens ook niet meer aan. 

Nu was die iPad niet van mij maar van mijn dochter die midden in haar verhuizing zat. Uit veiligheid had ze hem nog even thuis gelaten zodat er niets mee zou gebeuren en dan gebeurde dit … en omdat ik er niet meer mee bezig was en de iPad goed was opgedroogd vertelde ik haar dus niets. 

Toen ze me de dag erna vroeg of haar iPad misschien gevallen was, reageerde ik verbaasd en ontkennend en vroeg waarom ze dat dacht. Pas op het moment dat ze benoemde dat er een barst in het scherm zat ging er bij mij een lichtje branden. Haar iPad was inderdaad niet gevallen maar ik was ook vergeten te vertellen dat het ding een klap van de vaas had gehad en bovendien een soort van zwemles, net als de koptelefoon. Het gevolg … een boze dochter en een moeder die zich wel voor haar hoofd kon slaan. 

Dezelfde avond bestelde ik een nieuwe koptelefoon en voor de iPad moest ik op pad, terug naar de winkel waar ze hem gekocht had om te informeren hoe dit opgelost kon worden. 

Die ochtend daarna zat ik samen met mijn zoon bij de bushalte toen ik voelde dat ik moe was. Ik besloot toch door te zetten en stapte de bus in; dit moest immers geregeld worden en het liefst vlug, want dochterlief zat in haar examens, ook dat nog. Hoe fijn was het dat mijn zoon een stuk alerter was dan ik; bij het uitstappen - een voet al buiten de bus - hoorde ik ‘Mam, je moet nog uitchecken.’ 

Eenmaal uitgecheckt staken we het marktplein over. Het marktplein was vandaag zonder markt, maar fietsers, wandelaars en fladderende duiven genoeg. Aan de verkoper aan de balie legde ik het probleem uit, vroeg naar de oplossing en voelde op dat moment dat het niet meer lukte. Hij vertelde wat er moest gebeuren en ik? Ik stond hem aan te kijken alsof hij van een andere planeet kwam. Datzelfde heeft hij misschien ook wel gedacht, want hoewel ik prima hoorde wat hij zei, viel het kwartje niet. Ik stond hem schouderophalend, hulpeloos en met grote ogen aan te kijken, benoemde toen maar dat het niet lukte en was blij dat mijn zoon het overnam. 

Nadat we de winkel waren uitgelopen, kreeg ik de spontane ingeving om even iets te drinken in dat leuke tentje om de hoek. Het was echt een leuk plekje; het straalde gezelligheid uit, de vitrines lagen vol met lekkere broodjes en ook de manden met vers fruit zagen er aantrekkelijk uit. 

Ik kwam al nooit in de stad en de keer dat ik alleen met mijn zoon iets gedronken had konden we ons allebei niet meer herinneren. Ik best heel even iets gezelligs doen, dacht ik … 

Gezellig was het, al was het van korte duur. Het broodje en de smoothie waren heerlijk, het plekje dat we opgezocht hadden in principe goed. Druk was het er ook niet - er zat een ouder stel -, en toch waren er prikkels genoeg: Muziek, lampen, schittering, gerammel van bestek, langslopende mensen, geschuif over de vloer en slaande deuren. Natuurlijk wist ik dat dit soort dingen effect hadden, en niet zo’n beetje ook. Maar mocht ik dan ook nog proberen eens iets leuks te doen? Een moeder - zoon momentje, zomaar een spontaan kwartiertje en daar zat het dan meteen ook in … spontaan kon helemaal niet meer. 

Na het broodje en wachtend op de bus stonden me de tranen in de ogen; het waren geen tranen van verdriet - hoewel het me wel weer raakte dat dit blijkbaar ook niet kon -; mijn ogen liepen gewoon vol, van pure uitputting. Ik voelde hoe ik wit wegtrok en tegen mijn zoon, die me aankeek benoemde ik het ook … ‘Ik voel me beroerd’, waarop hij reageerde ‘En zo zie je er ook uit’ … 

Heerlijk, zo’n spontaan kind dat eerlijk zijn mening durfde te geven. Ik schoot in de lach, van hem kon ik het hebben.