A December to remember …

Één van de meest bijzondere en ook ongelooflijk drukke periodes in een schooljaar was december. Hadden we Sinterklaas gehad - hoe gezellig ook, ik was altijd maar wat blij als die man na drie weken weer vertrokken was - dan konden we verder met de kerst. Nu zitten die periodes dicht op elkaar en hoe dicht dat dan was hebben we regelmatig ervaren. Dan was Sinterklaas de straat nog niet uit en schalde de kerstmuziek door de speaker, grapje van de toenmalige directeur. Sint eruit, boom erin en dat moest ook wel want soms zat er net twee weken tussen. Het lag er een beetje aan hoe het in de kalender viel. 

Het was een heerlijke periode, warm, gezellig en sfeervol. De boom in de klas - in de beginjaren een echte boom, geleverd door een goede vriend - stond met alle lampjes gewoon mooi te zijn. We zorgden voor onze eigen lampjes en versieringen en zo kwam het dat ik uiteindelijk na het verslijten van vele lichtsnoeren - die dingen gingen altijd kapot - de nostalgische ‘kaarsjes’ van mijn schoonmoeder in de boom zette. Die deden het na al die jaren gewoon nog steeds. 

In de boom ballen en versiersels in alle kleuren, maten en vormen; de eerste jaren vooral de gewone ballen, mijn eigen oude set in donkerrood en oudroze, later meer en meer de versierselen van mijn leerlingen. 

Onze boom was dan vooral een originele boom want elke leerling nam iets mee, het maakte niet uit wat, als het maar met kerst te maken had. Het zorgde voor een kakelbonte verzameling en daardoor voor een unieke boom. 

Voordat mijn leerlingen ‘s ochtends de klas inkwamen had ik de lampjes in de boom al ontstoken. De lampjes in de slingers voor het raam glinsterden een warm welkom en op het bord brandde een gezellig haardvuurtje, compleet met een zacht geknetter. Dat haardvuurtje heeft er overigens ook eens voor gezorgd dat er gedacht werd dat er brand was. Vanaf de straat leek het er ook echt wel op. Knetterende vlammen en een zachtoranje gloed tegen een donkere achtergrond. 

De eerste ochtend was altijd het leukst; de verwondering op de gezichtjes, het zichtbare genieten van de fijne en gezellige sfeer, het starten van de ochtend in die donkere, sfeervolle omgeving. Gelezen werd er het eerste kwartier dan ook niet, genoten vooral wel.

In de laatste week voor de kerst vierden we ook de laatste advent; leerlingen uit alle groepen samen, want samenzijn was waar het om draaide. Tijdens die viering was er aandacht voor het kerstverhaal, zongen we samen de liedjes die we in de groep ingestudeerd hadden - elke ochtend opnieuw met het haardvuurtje op de achtergrond - en hadden verschillende leerlingen een taak in het geheel. Ik kreeg er altijd kippenvel van; van die heldere kinderstemmen, van het samenzijn en van de sfeer van het moment. Magisch was het. 

Op de avond voor de laatste schooldag was er dan hét moment waar al weken naar uitgekeken werd aangebroken: Het kerstdiner. De jongens in hun nette kleding - sommige zelfs compleet met jasje en stropdas -, en de haren netjes. De meisjes in de mooiste jurken, de haren in de krul en vaak ook een beetje lippenstift. Trots dat ze waren! 

Natuurlijk deed ik als juf ook vrolijk mee; een mooie jurk, hoge hakken - die droeg ik op school verder nooit omdat het gewoon onhandig was -, krullen in mijn haar en een subtiele feestmake-up. ‘Juf, jij lijkt ook wel een prinses’ hoorde ik dan wel eens, waarna alle meisjes samen - inclusief de juf - op de foto gingen. Een echte prinsessenfoto. Daarnaast een foto van alle ‘jongens in pak’, als aandenken maar ook omdat het die avond zo anders was. 

Voor de leerlingen was nooit zichtbaar dat juf vlak van te voren nog echt wel even druk was geweest en soms een kwartier van te voren haar make-up stond te doen. Het lokaal werd omgetoverd tot een sfeervol restaurant. 

De tafels gedekt met een kleed en zelfgekleurde placemats, de kaarsjes (nep!) in de geknutselde lichtjes aan en op elk bord een menukaartje met verrassing erbij. Dat was wat ik ook jaarlijks en graag deed; creatief als ik was maakte ik voor elke leerling een menukaartje met aan de rechterkant het menu van de avond en aan de linkerkant een persoonlijke wens. Aan het kaartje knoopte ik dan - aan een mooi en kersterig lintje - een kerstballetje of een kerstkransje. Succes verzekerd! 

Weken van tevoren werd al bedacht wat het kerstmenu zou worden. Op de deur van het lokaal plakte ik net zoveel sterren als ik leerlingen had. Het duurde nooit lang voordat alle sterren volgeschreven waren; ze bedachten zelf wat ze wilden eten, overlegden het met hun ouders en schreven het dan op de ster. Het werd altijd weer een bonte verzameling van kleine gerechtjes; elke leerling nam iets mee en samen werd het een geweldig buffet, een buffet dat in een sterren restaurant niet misstaan zou hebben. 

Waar meestal de moeders door het schooljaar hielpen met allerlei activiteiten, was het kerstdiner voor de vaders. Vaders … in de rol van kelner, strak in het pak en genietend van hun taak, de sfeer en de stralende snuitjes aan de tafel. Overigens scheelde het juf ook een heleboel werk, die speciale ondersteuning. 

Na anderhalf uur tafelen, zingen, kletsen en luisteren naar muziek en een bijzonder verhaal hadden de meesten het wel gehad. Vermoeid, soms al slapend en sommigen wat misselijk vertrokken ze met een welgemeend ‘slaap lekker’ en een knuffel naar huis. 

Het waren deze bijzondere, speciale en warme momenten die me deze maand - naast ook weer tranen om het gemis - een heel warm en dankbaar gevoel gaven. Wat fijn dat ik hier deelgenoot van mocht zijn!