Fashion statement

 Al maanden terug ontvingen we de uitnodiging, tijd voor een feestje! Door de onverwachte, ongewenste aanwezigheid van covid en andere omstandigheden had het even geduurd maar het kon weer, hun beider verjaardagen. De voorpret alleen was al leuk want een feestje daar was altijd gezellig. We kochten een cadeau, ik maakte een speciale kaart en we zochten een mooie Agapanthus uit mijn zelfgekweekte serie, dat vonden ze de leukste cadeautjes. Het weer was nog steeds geweldig dus trok ik een leuke jurk en sandaaltjes uit de kast, zette mijn haren in de krul, gooide er een make-upje op en we konden wandelend op pad; de feestvarkens woonden zowat in onze achtertuin. 

Bij binnenkomst liepen we in eerste instantie de tafel met welkomstdrankjes voorbij; eerst even knuffelen en feliciteren, het cadeau en de kaart afgeven, andere cadeautjes bewonderen en gedag zeggen. Met een glas alcoholvrije prosecco in de hand - en een stralende aardbei op de bodem van mijn glas - liepen we weer naar buiten. De mooi versierde tuin was groot genoeg en opgedeeld in meerdere plekjes. Voorin het gedeelte met de grote tafel, in het midden een klein en rustig zitje en helemaal achterin de overkapping met de loungebanken. Ik koos een plekje in het rustige zithoekje en zat daar heerlijk, kletste wat bij met bekenden en genoot van mijn drankje. 

Toen plotseling de volumeknop van de radio een beetje te ver open ging ontlokte me dat een niet bepaald damesachtige reactie die vast gehoord is, zeker door degenen die naast me zaten. Van schrik greep ik mijn oordoppen en drukte ze diep in mijn oren. 

De muziek werd zachter gezet - dat kwam overigens niet door mijn reactie want die hadden ze daar niet gehoord - maar irriteerde vrolijk verder in mijn oren. Ik probeerde het te negeren en ging verder waar ik mee bezig was, althans, dat was mijn bedoeling maar het lukte wat minder dan ik van plan was. Vastbesloten te blijven vroeg ik de gastheer naar oorkappen die hij vervolgens voor me uit de bus haalde; toch handig zo’n hovenier met een bus vol materialen op de oprit. 

Overigens moest ik me er wel even overheen zetten, die grote en duidelijk zichtbare kappen over mijn oren en tussen mijn krullen maar ik kon niet anders; wilde ik nog iets aan het feestje hebben dan moest ik maar doen alsof ik in plaats van oorkappen, oogkleppen op had en het gewoon doen. Wat een geluk dat ik mijn lange zwarte zomerjurk en zwarte sandaaltjes had aangetrokken, de zwarte oorkappen pasten er precies bij. Fashionstatement gemaakt! 

Met de oorkappen op mijn oren en ook mijn 

oordoppen er nog in lukte het nog een tijdje mee te doen. Ik genoot van het heerlijke eten dat uitgestald was op het buffet; heerlijke tapasachtige hapjes, het een nog lekkerder dan het andere. 

Ik had de poort stevig dichtgehouden maar opeens was ie er dan toch, de man met de hamer. Natuurlijk wist ik dat ie een keer langs zou komen maar het was, zoals altijd eigenlijk, weer eens te vroeg … een irritant mannetje was het. Tijd om afscheid te nemen dus en hoewel ik er inmiddels ervaring mee had bleef ik het niet leuk vinden. Het liefst was ik nog even doorgegaan, achterin de tuin bij grote groep gezellig kletsende en lachende mensen, bij het vuurtje dat misschien wel weer ontstoken werd als het donker werd; net zolang tot het groepje kleiner en kleiner werd en we met een klein aantal overbleven, stil genietend van het vuurtje, van de vriendschap, ons drankje en de rust van een mooie zomeravond, zoals ik dat altijd zo graag deed. Kostbare momentjes waren dat en zo ontzettend warm en fijn. 

Met een glimlach, een knuffel en een vrolijke groet namen we afscheid, aan de buitenkant zou niemand zien wat er in mijn binnenste speelde. Een warme arm om me heen en met de lieve woorden ‘lekker slapen’ en ‘fijn dat je er was’ die nog naklonken in mijn oren liepen we samen en hand-in-hand het kleine stukje terug naar huis. Eenmaal thuis plofte ik in mijn bed - het was kwart over zeven - en sliep … vijftien uur lang. Moe, moe en moe … maar genoten had ik zeker.