Zwemmen of verzuipen …

Na mijn Vierdaagse start met de cognitieve training moest ik het thuis zelf gaan doen. Vijf dagen per week flink aan de slag. Gemotiveerd als ik ben ging ik er dus vol voor, té vol bleek al snel want binnen een paar dagen was ik het kwijt. Er was me gezegd niet te veel op een dag te plannen maar wat is dan te veel? Hoe voelt dat, wat dan wel en wat ook niet. 

Ik merkte het doordat ik begon te ‘zwemmen’ en ik niet meer wist hoe verder. Het klinkt eenvoudig - niet te veel plannen - maar daarin is geen rekening gehouden met alle dingen die er ook - en vooral ook onverwacht - nog bijkomen. In plaats van zwemmen dreigde ik te verdrinken en dat kon niet de bedoeling zijn. Ik zocht contact met Caroline die me een paar handige tips gaf; concrete tips en die vind ik fijn want daar kan ik wat mee. 

Er was me ook verteld dat moet gaan blijken of en hoe mijn brein deze therapie oppakt, hoe lang mijn brein nodig zou hebben als het het op gaat pakken en dat herstel grillig zou gaan verlopen. Natuurlijk is het goed er positief in te staan maar ik ben ook het type ‘te hard van stapel en flink je best doen’ en dat is dit geval even niet zo handig, hoewel me dat in de toekomst dan weer wel gaat redden. Girlpower! 

Dankzij de concrete tips - en na een paar slechte dagen waarin er weer veel te veel was was mijn aandacht vroeg - kon ik weer verder, in mijn eigen gymzaal want zo ziet mijn huis er nu ongeveer uit. 

Ik begin de training met interval, in mijn geval touwtje springen. Springen zónder tussensprongetje maar gewoon rap achter elkaar. Hup, omhoog met die hartslag en dan met de juiste ademhaling snel weer omlaag. Na een keer of vier, vijf is het dan tijd voor de cognitieve training en daarin kan ik kiezen.

Op de verwarming hangt een zoekplaat met ‘hidden pictures’, een moeilijke zoekplaat met tal van voorwerpen die ik ergens moet gaan zoeken. Hoe hard mijn brein hiervoor aan de slag moet merk ik telkens weer: een knallende hoofdpijn is elke keer mijn beloning. Ik kan me leukere voorstellen … 

Ondertussen maak ik stappen op de plaats en tegelijkertijd sla ik op het ritme van een metronoom een patroon  - linkerhand op rechterbeen, rechterhand linkerbeen, rechterhand op linkerschouder, linkerhand op rechterschouder en linkerhand op mijn hoofd en door! Op de achtergrond de mooiste hits uit de eighties want dat is mijn favorietje en favorietjes zijn altijd goed. 

Belangrijk in dit traject is de breinrust en die is ook echt nodig. Als ik gesprongen, getikt, gezocht en gezegd heb vertrek ik naar mijn bed en duik ik voor minimaal 20 minuten - en bij flinke hoofdpijn regelmatig ook 30 minuten - onder de verzwaringsdeken. Time to wave!