Cake … in een cup!

Cupcakejes, wie kende ze niet. Die kleine, gezellige gebakjes in een vrolijk papiertje. 

Hoewel het leek alsof de cupcake een van oorsprong Engels gebakje was, niet zo gek natuurlijk want hoe Engels klonk het ook, bleek dat niet zo te zijn. De cupcake kwam uit Amerika en verdiende zijn naam doordat alle ingrediënten werden afgewogen in een Engels ‘cup’ en bovendien werd gebakken in diezelfde cup. Het was dus een heerlijk, zoetig gebakje en met de versiering kon je alle kanten op. 

Cupcakes dus, ik hield ervan. Kleine, lieve, heerlijke gebakjes voor alle gelegenheden. Ik bakte ze vaak; bij de kinderfeestjes van mijn eigen kids, als traktatie voor collega’s, als er iets te vieren viel, als er een stel vrienden op bezoek kwam of wij op visite gingen, of soms ook maar gewoon, omdat ik zin in bakken had. 

Ik bakte ze ook regelmatig als traktatie bij de verjaardag van de juf, voor meerdere groepen tegelijk en omdat ik ze zo gezellig vond, bracht ik ze zelfs nog naar de verschillende locaties zodat alle collega’s iets lekkers hadden. 

De tafels vrolijk versierd, een vrolijk servetje als kleed, een eigen bordje met een cupcake en bakjes met allerlei versieringen: jam, hagelslag, Smarties, Sprinkles en als bonus een dikke toef heerlijke slagroom. Ook leuk was het als ze een cakeje voor een ander versierden, bewust of onbewust. Cakeje versieren, doorschuiven naar de buur en genieten maar. 

Cupcakes dus, en ik besloot ze, nadat ik ze al lang niet meer gemaakt had, maar weer eens te gaan bakken. Voor mij betekende het een combinatie van cognitieve training en lekker bezig zijn met iets dat ik leuk vond met als resultaat iets lekkers dat ik ook nog delen kon, hoe mooi kon het zijn. 

Aan de slag dus. Ik mengde de ingrediënten en dat alleen bleek al een goede training. Dan had ik gelezen wat ik af moest wegen of moest mengen en in welke hoeveelheid, had ik me om - of teruggedraaid en wist ik het niet meer. Of ik stond te bedenken wat nou het eerst moest terwijl ik het net daarvoor gelezen had. 

Het zorgde ervoor dat ik wel even bezig was en het recept, in stukjes, een aantal keren las. Hoe mooi was het geweest als ik het dan, door zoveel te lezen, het meteen maar even opsloeg zodat ik ze in het vervolg zonder recept kon bakken. Helaas, dat zat er niet in. Of misschien zat het er wel maar had ik het niet paraat en kostte het me zoveel moeite dat ik er hoofdpijn van had. Lezen maar weer, telkens opnieuw. 

Het was fijn dat ik de trotse eigenaresse was van een prachtige standmixer, want dat ik daardoor niet zelf vast hoefde te houden vonden mijn armen en mijn handen fijn. Al die trillingen … Een nadeel was dat het ding best veel lawaai maakte, - zelfs onze kleine kat zat op een afstandje kijken want ze vertrouwde het maar niks - dus mixen? Oordoppen in, koptelefoon op, afstand houden en gaan! 

De eerste keer dat ik mijn cupcakes bakte werd ik ziek. Ziek van het gedraai in de keuken: Van de kast naar de mixer, van de mixer naar de wasbak, van de mixer naar de bakvorm en de oven en weer terug. Dat gedraai zorgde ervoor dat mijn brein het niet bij kon benen en hevig protesteerde. Het was maar goed dat de vrolijke papiertjes in een stevige metalen vorm stonden, want anders was het een golfslagbad geworden. Ook leuk, cupcakes met golfjes.

Wit weggetrokken, misselijk en duizelig kroop ik op de bank; een warme kruik tegen mijn buik, het oogmasker op mijn ogen - hoe donkerder hoe beter - en de koptelefoon met de brainwave op mijn hoofd. Ik concentreerde me op mijn ademhaling en probeerde de ontspanning te vinden. Het duurde een tijdje voor ik me wat beter voelde en in slaap viel. 

Het was duidelijk dat het bakken van cupcakes een prima training was, maar ook dat de indeling van mijn keuken eerst aangepast moest worden. Het was ook duidelijk dat ik mijn eigen tempo meer aan moest gaan passen; onbewust ging ik toch weer veel te snel. 

Dus toen mijn keuken heringericht was en ik opnieuw besloot te bakken, ontdekte ik dat de nieuwe indeling wel wat scheelde, maar helaas niet helemaal voorkwam dat ik toch weer moest draaien. Daarbij had ik ook ontdekt ik eerst alles klaar moest leggen en dan pas aan de slag moest gaan en zelfs daarin kwam ik mezelf dan nog weer tegen. Dan lagen de bloem en de bakpoeder in het zelfde kastje, maar had ik alleen de bloem gepakt - bakpoeder vergeten - en dus kon ik weer terug, u vraagt wij draaien. Letterlijk uiteindelijk. 

Helemaal voorkomen kon ik het dus niet, maar het was me dan uiteindelijk wel gelukt om niet meer helemaal zo ziek, zwak en misselijk op de bank terecht te komen en dat was al een cupcake waard. 

Het was dan ook maar goed dat cupcakes prima een aantal dagen bewaard konden worden, want na het bakken kwam - een dag of wat later - een nog leuker onderdeel, versieren! Het draaien van de daarvoor benodigde botercrème was dan weer een uitdaging op zich. 

Ofwel, hoe het bakken van cupcakes meerdere kansen gaf: Een goede, cognitieve training, een vol hoofd, een volledig aangepaste keuken, een heerlijke geur in huis en iets lekkers toe. 

Dus eet je ooit een door mij gemaakte en getrakteerde cupcake, eet hem dan bewust. Misschien voel je de kracht, de aandacht, de energie en de liefde die ik erin gestopt heb! 

It takes a lot of steps to make cupcakes 

but only one to eat one!